چند از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1352

1 چند از این قیل و قال عشق پرست و ببال تا تو بمانی چو عشق در دو جهان بی‌زوال

2 چند کشی بار هجر غصه و تیمار هجر خاصه که منقار هجر کند تو را پر و بال

3 آه ز نفس فضول آه ز ضعف عقول آه ز یار ملول چند نماید ملال

4 آن که همی‌خوانمش عجز نمی‌دانمش تا که بترسانمش از ستم و از وبال

5 جمله سؤال و جواب زوست منم چون رباب می‌زندم او شتاب زخمه که یعنی بنال

6 یک دم بانگ نجات یک دم آواز مات می‌زند آن خوش صفات بر من و بر وصف حال

7 تصلح میزاننا تحسن الحاننا تذهب احزاننا انت شدید المحال