چند سوزیم ز داغ دل بیحاصل از اهلی شیرازی غزل 899

1 چند سوزیم ز داغ دل بیحاصل خویش آه ازین داغ دل و وای ز دست دل خویش

2 هرکه در دست غمم دید بدین سوختگی گفت بازآمده مجنون سوی سرمنزل خویش

3 میگدازد همه شب همنفسم شمع صفت بسکه از آتش دل گرم کنم محفل خویش

4 دانه مهر ز آب و گل یاران ندمید جای این دانه ندیدم بجز آب و گل خویش

5 اینچنین صید صفت کشته که اهلی افتاد وه که بر گیردش از خاک مگر قاتل خویش