کو محرمی که قصه تو در میان از اثیر اخسیکتی غزل 119

1 کو محرمی که قصه تو در میان نهم گوش سخن بگیرم و در یک کران نهم

2 صد، به نیوش وصل بیک رمز سر بمُهر از دست دل برآرم و در دست جان نهم

3 یک ره، اجازت کرمم ده ز بندگی تا محنتی ز صحبت او بر کسان نهم

4 خوش کن بوعده ئی، دل من، گو خلاف باش تا چشم انتظار، به عمری در آن نهم

5 دست خوش توام بزبان خوشم بدار تا من بلطف، نام تو اندر زبان نهم