منطق‌العشاق اوحدی مراغه‌ای
1 به نام آنکه ما را نام بخشید زبان را در فصاحت کام بخشید
2 به نور خود بر افروزندهٔ دل به نار بیدلی سوزندهٔ دل
3 سر هر نامه‌ای از نام او خوش جهان جان ز عکس جام او هوش
4 درود از ما، سلام از حضرت او دمادم بر رسول و عترت او
1 در آن ایام کز من دور شد بخت سراسر کار من بی‌نور شد سخت
2 مرا دولت زِ خود پرتاب میکرد تنم پُر تب، دلم پُر تاب میکرد
3 در ایام جوانی پیر گشته چو عنقا رفته، عزلت گیر گشته
4 نه قوت را مجالی در مزاجم نه دانش را وقوفی درعلاجم
1 خداوندا، به ارواح بزرگان که یوسف را نگه داری ز گرگان
2 بزرگش دار در دانش چو یوسف عزیز مصر گردانش چو یوسف
3 برنجش را ز باد غم مکن پست به خواری دشمنانش را ببر دست
4 به پیش خواجه رونق بخش و نورش مدار از سایهٔ این خواجه دورش
1 جهان خالیست، من در گوشه زانم مروت قحط شد، بی‌توشه زانم
2 اگر بودی چنان چون بود ازین پیش بزرگی کو بدانستی کم از بیش
3 چرا بایستمی ده نامه گفتن؟ چو خامان درد دل با خامه گفتن؟
4 کی از ده نامه‌ای نامم برآید؟ ز هر بیهوده‌ای کامم بر آید؟
1 ازین گفتن، خدایا، شرم دارم و زان حضرت به غایت شرمسارم
2 ز فیض خود دلم پر نور گردان زبانم را ز باطل دور گردان
3 ضمیرم را ز معنی بهره ور کن خیال فاسد از طبعم بدر کن
4 مرا توفیق نیکو بندگی ده دلم را زنده دار و زندگی ده
1 شنیدم کز هوسناکان جوانی به ناگه فتنه شد بر دلستانی
2 رخش زرد و تنش باریک میشد جهان بر چشم او تاریک میشد
3 شبی بیدار بود، از عشق نالان پریشان گشته چون آشفته حالان
4 دلش را آتش سودا برآشفت چو آتش تیزتر شد باد را گفت:
1 نسیم باد نوروزی، چه داری؟ گذر کن سوی آن دلبر به یاری
2 نگار ماهرخ، ترک پریوش بت گل روی سیم اندام سرکش
3 فروغ نور چشم شهریاران چراغ خلوت شب زنده‌داران
4 نهال روضهٔ حسن و جوانی زلال فیض و آب زندگانی
1 عنایت‌ها توقع دارم از تو که هم آشفته و هم زارم از تو
2 عزیزی پیش من چون جان اگر چه به چشم خلق گیتی خوارم از تو
3 ز کار من مشو غافل، که عمریست که من سرگشته و بی‌کارم از تو
4 نخواهم گشتن از عشق تو بیزار بهل، تا میرسد آزارم از تو
1 غلامی میکنم تا زنده باشم بمیرم، همچنانت بنده باشم
2 مرا دم بعد ازین امیدواری روان گردان، به امیدی که داری
1 چو بشنید این سخن، بر زاری او بتندید از پریشان کاری او
2 به دل در دشمنی چیزی نبودش ولی در دوستی می‌آزمودش