جام جم اوحدی مراغه‌ای

1 بینش اوست غایت عرفان دانش او سرایت عرفان

2 نرسد کس به کنه معرفتش مگر از باز جستن صفتش

3 احدیت نشان ذاتش دان صمدیت در صفاتش دان

4 احدست او نه از طریق شمار صمدست او ولی ندارد یار

1 در قیامت کجا رود با نفس؟ علم هر بوالفضول و هر با خفس

2 علم نفسست و عقل و علم‌اله کز جهان با تو میشود همراه

3 وین سه علم ار کنی به عقل نظر از کلام و حدیث نیست به در

4 علم کان جز حدیث و قرآنست سر بسر ساز و آلت نانست

1 عشق از آنسوی عقل گیرد دوست و آن کزان سوی عقل باشد اوست

2 هرچه بالای طور عقل بود نه به تدبیر و غور عقل بود

3 دلت اینجا ز دل جدا گردد هر که اینجا رسد خدا گردد

4 عقل را زیر دست سازد عشق علم را نیز مست سازد عشق

1 چون بمیری ازین جواهر خمس عقل و نفست نپاید اندر رمس

2 در این نه مقوله بسته شود دل ازین چار قید رسته شود

3 برهی از سه بعد و از شش حد اوحدی‌وش رخ آوری به احد

4 این تخیل نماند و احساس وین تکاپوی منهیان حواس

1 از در معرفت مگردان روی کام جویی، به شهر عرفان پوی

2 کندرین گرد شهسوارانند علم او را خزانه دارانند

3 به امانت ز حق پیام رسان سخن او به خاص و عام رسان

4 لطف حق درج در شمایلشان حرز و تعویذ حق حمایلشان

1 گر مریدی ز دار دور شود در مریدی در آن حضور شود

2 چون ترا نیز عزم این راهست دل تو زین عزیمت آگاهست

3 رخ به راه آر و رخت بر خر نه جای پرداز و پای بر در نه

4 چار عنصر به چار میخ در آر شاخ تن را ز بار وبیخ درآر

1 همه روی زمین نفاق گرفت مردمی ترک اتفاق گرفت

2 از حقیقت به دست کوری چند مصحفی ماند و کهنه گوری چند

3 کور با کس سخن نمیگوید سر قرآن کسی نمی‌جوید

4 روح قرآن بر آسمان بردند نقد تحقیق ازین میان بردند

1 عاشقی کو سخن باو شنود هر چه وارد شود نکو شنود

2 آن زمانت رسد سراندازی کانچه داری جزو براندازی

3 دف چه باید؟ که زخم پنجه خورد نی ز دست و ز دم شکنجه خورد

4 تا تو در چرخ وای وای زنی همچو مصروع دست و پای زنی

1 مرکب راه را فرو کش تنگ که برون شد ز شهر پیش آهنگ

2 سخن هول آن دو راه مگوی پیش کوران حدیث چاه مگوی

3 شب تاریک و دیو و بیغوله راه تاریک و دوله بر دوله

4 رفتنی کیست اندرین گوشه؟ گو: منه رخ به راه بی‌توشه

1 عقل را دل گزیده فرزندیست روح را هم یگانه دلبندیست

2 نفس نطقی و روح انسانی دل تست، این رواست گردانی

3 علت آن دو چیست؟ حضرت هو سبب این دو دل، ولی دل کو؟

4 زان دو زاد و ز هر دو آزادست کو یکی و آن یکیش بر بادست