رباعیات در دیوان اشعار اوحدی مراغه‌ای

1 رفتم بر آن شمع چگل مست امروز گفتم که: مرا با تو سری هست امروز

2 گفتم که: ز غصه کی رهد؟ دل گفتا: حالی دلت از غصهٔ ما رست امروز

1 دل بندهٔ بوی عنبر آمیز گلست جان چاکر عارض دلاویز گلست

2 بلبل که هزار خار کن بندهٔ اوست او نیز غلام خار سرتیز گلست

1 آن زلف چو نافهٔ تتاری بنگر و آن خط چو سبزهٔ بهاری بنگر

2 بر گرد دهان همچو انگشتریش زنگی بچه را سواد کاری بنگر

1 ای قاعدهٔ تو مشک در مو بستن پای دل ما به بند گیسو بستن

2 زر خواست و چو زر ندیدن گرهی در هم شدن و گره در ابرو بستن

1 خالی،که لبت همی بباراید ازو خالیست سیه که شمک میزاید ازو

2 صد تنگ شکر خورد ز پهلوی رخت ترسم که دهان تو به تنگ آید ازو

1 ای ذکر تو بر زبان ساهی مشکل درک تو ز فهم متناهی مشکل

2 دانیم که ماهی تو به خوبی، لیکن آن ماه که دیدنش کماهی مشکل

1 زلفی، که به ناز و درد سر داشته‌ایش بر دوش کشیده‌ای و برداشته‌ایش

2 در پای تو گر سر بنهد باکی نیست کز خاک هزار بار برداشته‌ایش

1 صدرا، دل دشمن تو در درد بماند بدخواه تو با رنگ رخ زرد بماند

2 خصم تو ندیدیم که ماند بسیار هرگز مگر این خصم که در نرد بماند

1 زلفت چو شب و چهره چو روزی نیکوست من روز و شبت ز بهر آن دارم دوست

2 آن کو ز رخت روز و ز زلفت شب ساخت پیوسته نگهدار شب و روز تو اوست

1 دل بندهٔ بند سنبل پست تو باد! جان شیفتهٔ دو نرگس مست تو باد!

2 زلف طرب و طرهٔ دستار مراد مانندهٔ دستارچه در دست تو باد!