مسلمانان، سلامت از اوحدی مراغه‌ای قصیده 25
1. مسلمانان، سلامت به، چو بتوانید، من گفتم
دل بیچارگان از خود مرنجانید، من گفتم
...
چشم صاحب دولتان بیدار از اوحدی مراغه‌ای قصیده 26
1. چشم صاحب دولتان بیدار باشد صبحدم
عاشقان را نالهای زار باشد صبحدم
...
سرم خزینهٔ خوفست از اوحدی مراغه‌ای قصیده 27
1. سرم خزینهٔ خوفست و دل سفینهٔ بیم
ز کردهٔ خود و اندیشهٔ عذاب الیم
...
بار بسیارست و راه از اوحدی مراغه‌ای قصیده 28
1. بار بسیارست و راه دور در پیش، ای جوان
این زمان از محنت پیری بیندیش، ای جوان
...
دلخسته همی باشم زین از اوحدی مراغه‌ای قصیده 29
1. دلخسته همی باشم زین ملک بهم رفته
خلقی همه سرگردان، دل مرده و دم رفته
...
ای صوفی سرد نارسیده از اوحدی مراغه‌ای قصیده 30
1. ای صوفی سرد نارسیده
چون پیر شدی جهان ندیده؟
...
چو بد کنی و ندانی که از اوحدی مراغه‌ای قصیده 31
1. چو بد کنی و ندانی که : نیک نیست که کردی
معاف باش و گر عاقلی معاف نگردی
...
ای رنج ناکشیده، که از اوحدی مراغه‌ای قصیده 32
1. ای رنج ناکشیده، که میراث می‌خوری
بنگر که: کیستی تو و مال که می‌بری؟
...
بر کوفه و خاک علی، از اوحدی مراغه‌ای قصیده 33
1. بر کوفه و خاک علی، ای باد صبح، ار بگذری
آنجا به حق دوستی کز دوستان یادآوری
...
عمر گذشت، ای دل شکسته، از اوحدی مراغه‌ای قصیده 34
1. عمر گذشت، ای دل شکسته، چه داری؟
چارهٔ کاری نمی‌کنی، به چه کاری؟
...
کردم اندیشه تاکنون از اوحدی مراغه‌ای قصیده 35
1. کردم اندیشه تاکنون باری
برنیامد ز دست من کاری
...