چمن ز باد خزان زرد از اوحدی مراغه‌ای قصیده 13
1. چمن ز باد خزان زرد و زار خواهد ماند
درخت گل همه بیبرگ و بار خواهد ماند
...
قومی که ره به عالم از اوحدی مراغه‌ای قصیده 14
1. قومی که ره به عالم تحقیق می‌برند
مشکل به ترهات جهان سر بر آورند
...
لاف دانش می‌زنی، از اوحدی مراغه‌ای قصیده 15
1. لاف دانش می‌زنی، خود را نمی‌دانی چه سود؟
دعوی دل کرده‌ای، چون غافل از جانی چه سود
...
روزی قرار و قاعدهٔ از اوحدی مراغه‌ای قصیده 16
1. روزی قرار و قاعدهٔ ما دگر شود
وین باد و بارنامه ز سرها بدر شود
...
دوش از نسیم گل دم عنبر از اوحدی مراغه‌ای قصیده 17
1. دوش از نسیم گل دم عنبر به من رسید
وز نافه بوی زلف پیمبر به من رسید
...
در پیرزن نگه کن و آن از اوحدی مراغه‌ای قصیده 18
1. در پیرزن نگه کن و آن چرخ پرده گر
کز چرخ پیرزن کمی، ای چرخ پرده در
...
سر پیوند ما ندارد از اوحدی مراغه‌ای قصیده 19
1. سر پیوند ما ندارد یار
چون توان شد ز وصل برخوردار؟
...
زنهار خوارگان را از اوحدی مراغه‌ای قصیده 20
1. زنهار خوارگان را زنهار خوار دار
پیوند و عهدشان همه نا استوار دار
...
میان کار فروبند و از اوحدی مراغه‌ای قصیده 21
1. میان کار فروبند و کار راه بساز
که کار سخت مخوفست و راه نیک دراز
...
گر گناهی کردم و دارم، از اوحدی مراغه‌ای قصیده 22
1. گر گناهی کردم و دارم، خداوندا، ببخش
چون گنه را عذر می‌آرم، خداوندا، ببخش
...
چو دیده کرد نظر، دل از اوحدی مراغه‌ای قصیده 23
1. چو دیده کرد نظر، دل دراوفتاد چو دل
در اوفتاد، فرو برد پای مرد به گل
...
مردم نشسته فارغ و از اوحدی مراغه‌ای قصیده 24
1. مردم نشسته فارغ و من در بلای دل
دل دردمند شد، ز که جویم دوای دل؟
...