رباعیات الحاقی در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 از خوان زمانه نیم نانی کم گیر چون مایه بود سود و زیانی کم گیر

2 تا کی گویی حشمت اربل مگذار ای هیچ ندیده کُرد خوانی کم گیر

1 بر برگ گلت مورچه ره خواهد کرد بر لاله بنفشه تکیه گه خواهد کرد

2 بر آتش رخسار تو می دانی چیست دودی که هزار جان سیه خواهد کرد

1 نه مهر تو در دل حزین می گنجد نه مُهر تو در هیچ نگین می گنجد

2 جان خوانمت ارچه بیش از اینی لیکن در کالبد جسد همین می گنجد

1 هجرانت بدان صفت [که] بگداخت مرا جان نستد و رحم کرد، بنواخت مرا

2 چون دید رخ زرد و دل پر غم من کآمد اجل و بدید و نشناخت مرا

1 افسوس که دیدهٔ نکوبینت نیست چشمی به عیوب خوش فروبینت نیست

2 در جملهٔ ذرّات جهان از بد و نیک او هست ولی دیدهٔ او بینت نیست

1 نه ما به سر رشته شدن بتوانیم نه رشته به دیگری سپردن دانیم

2 هر یک به بهانه ای فرو می مانیم قصه چه کنم که جمله سرگردانیم

1 دل را خطری نیست سخن در جان است جان افشانم که وقت جان افشان است

2 مرد ارچه به کار خویش سرگردان است هم چارهٔ کار ازو بود گردانست

1 در مدرسه ها مایهٔ گفتارم نیست در بتکده ها صلیب و زنّارم نیست

2 سرتاسر بازار به هیچم نخرند آخر چه متاعم که خریدارم نیست

1 عشقت صنما مجاور دیدهٔ ماست جز عشق تو هرچه هست بیگانهٔ ماست

2 هرگونه که هست با غمت می سازم زیرا که غمت حریف دیرینهٔ ماست

1 با دل گفتم چو از مطر شاد نیی وز بند زمانه یک دم آزاد نیی

2 در تجربه های دهر استادانند شاگردی کن کنون که استاد نیی