الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 زنهار اگرچه راست می آید کار مغرور مشو چو شاخ در فصل بهار

2 چون باد خزان شاخ تو در جنباند آنگه دانی که مفلسی از بروبار

1 امروز که در جوی حیات آبی هست در نیکی کوش تا توانی پیوست

2 کز آتش ظلم خویش بدکاران را خاکی ماند بر سر و بادی در دست

1 مادام که بار عقل هستی باقی است از ظلمت جهل وانرستی باقی است

2 اندر نظر روح تو تا ما و من است در نفس تو شرک و بت پرستی باقی است

1 در هیچ سری مایهٔ اسراری نه کس را خبر از اندک و بسیاری نه

2 هر طایفه ای گرفته کاری بر دست وآنگاه به دست هیچ کس کاری نه

1 ظالم چو کباب از دل درویش خورد چون در نگری زپهلوی خویش خورد

2 دنیا عنب است هر که ازو بیش خورد خون افزاید، تب آورد، نیش خورد

1 این دل نه همانا که تو با راه آیی در راه بقا چو طالب جاه آیی

2 چون صحبت شاهان بنکردی حاصل جایت پس در بود چو بیگاه آیی

1 تا هستی خود را نکنی دامن چاک ثابت نشود تو را قدم بر افلاک

2 تا چند منی و من، زخود شرمت باد تو خود چه کسی، که ای، چه ای، مشتی خاک

1 دوری ز برادرِ نه صادق بهتر دوری زبرادر منافق بهتر

2 خاک قدم یار موافق حقّا از خون برادر منافق بهتر

1 از کم خوردن زیرک و هشیار شوی وز پر خوردن ابله و بیکار شوی

2 پرخواری تو جمله ز پرخواری تست کم خوار شوی اگر تو کم خوار شوی

1 وا می شنوم زگفت از هر جا من کز عشق فلانی شده ام شیدا من

2 برخیز و بیا و بی خصومت با من بنشین و نگر که این تو کردی با من