الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 زلف سیهت که مشک را زو گله هاست از تاب و شکن سلسله در سلسله هاست

2 آسایش صد هزار دلهاست ولیک ما را دل از او آبله در آبله هاست

1 ای از غم دلبری که بیدادم ازوست ویرانی این سینهٔ آبادم ازوست

2 در غصّهٔ هجران دل ناشادم ازوست فریاد مرا از آنک فریادم ازوست

1 سیلاب محن رونق عمرم همه برد شیرین همه تلخ گشت و صافی همه درد

2 آن کس که بمرد رست دردا که مرا هر روز هزار بار می باید مرد

1 در دل زغم زمانه باری دارم در دیدهٔ هر مراد خاری دارم

2 نه همنفسی نه غمگساری دارم شوریده دلی و روزگاری دارم

1 آخر زمنت یاد منت هست بپرس هشیار دلی زین دل سرمست بپرس

2 بیمار غم توَم، تو خود می دانی بیماران را چنانک رسم است بپرس

1 خوبان همه دل برند لیکن دین نه ورزند عتاب و جنگ اماکین نه

2 دشنام دهند و خشم گیرند و کنند بر خسته دلان جفا ولی چندین نه

1 وا می شنوم زگفت از هر جا من کز عشق فلانی شده ام شیدا من

2 برخیز و بیا و بی خصومت با من بنشین و نگر که این تو کردی با من

1 با شهوت و طبع نور دل نفزاید تا ظلمت شهوت در دل نگشاید

2 حق می طلبی و شهوتت می باید این هر دو به یک جای برابر ناید

1 عشق از چه سبب بی خبران را باشد کاری است که صاحب نظران را باشد

2 تو شهوت خویش را لقب عشق نهی شهوت همه گاوان و خران را باشد

1 اندر ره عشق هر که دارد گذری با خود نکند به هیچ وجهی نظری

2 گر هرچه به شهوت است آن عشق بود پس عاشق صادق است هر گاو و خری