الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 هر ذره که در هوای او گردان است صد چون سر کیقباد و نوشروان است

2 با مردم درویش تکبّر بمکن زیرا که همیشه گنج در ویران است

1 در دل زغم زمانه باری دارم در دیدهٔ هر مراد خاری دارم

2 نه همنفسی نه غمگساری دارم شوریده دلی و روزگاری دارم

1 تا خانقه حرص تو ویران نشود دشوار زمانه بر تو آسان نشود

2 تا بر سر آز خویشتن پا ننهی این کافر نفس تو مسلمان نشود

1 ای خواجه یقین را به گمان می طلبی وز نکتهٔ آن اگر نشان می طلبی

2 با قید طمع صید فراغت مطلب برخیز ازین اگر تو آن می طلبی

1 بی هیچ یقین چو بدگمانی باشی بد باشی اگر چه نیک دانی باشی

2 تو عمر به بد گفتن من صرف مکن من سود کنم تو در زیانی باشی