الباب السادس: فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 تا دست وصال تو نگیرم در دست وز دولت مسکونت نگردم سرمست

2 نی لب روزی به خنده خواهم بگشاد نه چشم شبی زگریه خواهم در بست

1 با هر بد و نیک وا نوازیم به طبع بر هیچ کسی سرنفرازیم به طبع

2 کوته نظران نمی گذارند ارنه ما با همه شیوه ای بسازیم به طبع

1 در عشق حمول و حمله کش می باشم وندر صف عاشقان کش می باشم

2 با نیک و بد جهان مرا کاری نیست با آنک خوش است نیک خوش می باشم

1 من در غم تو مُردم و تو بی غم از این نپسندی اگر کنند با تو هم از این

2 از تو چو به دیدنی قناعت کردم تو نیز روا مدار آخر کم از این

1 پیش از تو دل از جان و جهان برگیرم بعد از تو جهان را به جوی نپذیرم

2 من زنده بدان شدم که پیشت میرم من چون [رَوم] از پست که پیشت میرم

1 از صورت اگر چه طبع سرکش نشود آن خود نبود که دل مشوّش نشود

2 سلطان و گدا و نیک و بد را دیدم کس نیست که از صورت خوش خوش نشود

1 یا حاسب هل تعلم ماذا تَصنَع ترجو و ترومُ ما لمثلک یُمنع

2 یکفیک هواهُ وصلهُ لا تطمع من این الی این تادّب وَاقنع

1 چندانک در آن لعل بدخشان نمکی است ظن می نبرد کسی که در کان نمکی است

2 تا بر لب او بوسه ندادم نشدم آگاه که در چشمهٔ حیوان نمکی است

1 القلب الی لقایکم یَرتاحُ یفدی لکم القلوبُ و الارواحُ

2 حالی لیلاً و انتم مصباح من یصلحنا فما لنا اصلاحُ

1 آن یار که منزلگه او قلب آمد مردانه بدیدمش که در قلب آمد

2 پنداشتمش که هست چون زر بعیار چون بر محک دل زدمش قلب آمد