الباب الرابع: فی الطهارة و تهذیب النفس و معارفها و ما یلیق بها عن ترک الشهوات در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 عالم همه محنت است و ایّام غم است گردون همه آفت است و گیتی ستم است

2 فی الجمله چو در کار جهان می نگرم آسوده کسی نیست وگر هست کم است

1 تا هست غم خودت نبخشایندت تا با تو توی هست بننمایندت

2 تازن نکنی بیوه و فرزند یتیم این در مزن ای دوست که نگشایندت

1 خاک در کس مشو که گردت خوانند ور گرم چو آتشی که سردت خوانند

2 تا تشنه تری به حلق بی آب تری سیر از همه شو تا سَره مَردت خوانند

1 جز قطع نظر به کام رهرو نکند واین کوی وصال غیر او هو نکند

2 پروانهٔ فقر را ندیده است کسی تا قطع نظر زکهنه و نو نکند

1 چندانک تو در بند علایق باشی می دان که زجملهٔ خلایق باشی

2 رو ترک علایق و خلایق می کن تا در صف کم زیان تو لایق باشی

1 هرگه کآید زبحر ربّانی سیل دیگر نکند این سگ نفسانی میل

2 حقّا که به لب رسید این روح عزیز زین سگ که هزار خوک دارد در خیل

1 گر پنهان کرد عیب اگر پیدا کرد منّت دارم ازو که بس برجا کرد

2 تاج سر من خاک کف پای کسی است کاو چشم مرا به عیب من بینا کرد

1 کامل زیکی هنر ده و صد بیند ناقص همه جا معایب خود بیند

2 خلق آینهٔ چشم و دل همدگرند در آینه نیک نیک و بد بد بیند

1 فریاد از آنچ نیست و می خوانندم زاهد نیم و بزهد می دانندم

2 گر زانک درون من برون گردانند مستوجب آنم که بسوزانندم

1 با خلق خدا تصرّف آغاز مکن چشم خود را به عیب کس باز مکن

2 سرّ دل هر کسی خدا داند و بس در خود بنگر فضولی آغاز مکن