الباب الرابع: فی الطهارة و تهذیب النفس و معارفها و ما یلیق بها عن ترک الشهوات در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 صد بار بگفتم این دل سوخته را کآبی برزن آتش افروخته را

2 نشنید و به باد خاکساری برداد این جانِ به صد خون دل اندوخته را

1 من پیرو طبعم این ضلالت زآن است بی حاصلم از عمر ملالت زآن است

2 از بی سودی نمی خورم چندین غم سرمایه زیان است خجالت زآن است

1 در باغ وجودم چو گیاهی بنماند وز لشکر صبرم چو سپاهی بنماند

2 تا خرمن عمر بود من خفته بدم بیدار کنون شدم که کاهی بنماند

1 گفتم به گه کار به کار آید یار وندر غم عشق غمگسار آید یار

2 کی دانستم که در وفاداری من برحسب مزاجِ روزگار آید یار

1 ای دل چه نشسته ای درین ویرانه نزدیک آمد که پر شود پیمانه

2 امروز بکن چاره وگرنِه فردا سودت نکند ندامت و افغانه

1 افسوس که عمر رفت بر بیهوده هم لقمه حرام هم نفس آلوده

2 فرمودهٔ ناکرده پشیمانم کرد هیهات زکرده های نافرموده

1 دل از پی آب و نان در آتش نبود چون حال پریشان و مشوش نبود

2 پیرانه به کنجی به سکونت بنشین کز موی سپید کودکی خوش نبود

1 هر پیر که دل به عشرت و لهو سپرد یا حرف سکون زتختهٔ لَهو ستُرد

2 او مرده بود حقیقتی از پی آنک روشن گردد چراغ چون خواهد مُرد