الباب الثانی: فی الشرعیّات و ما یتعلق بها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 چندان برو این ره که دوی برخیزد ور هست دوی به رهروی برخیزد

2 تو او نشوی ولی اگر جهد کنی جایی برسی کز تو توی برخیزد

1 زآن جان و جهان تا هوس[ی] در سر ماست این عقل عقیله از کجا درخور ماست

2 مادام که خاک در او افسر ماست سلطان همه جهان گدای در ماست

1 تا تعبیهٔ عشق مصفّا نشود فکر تو به از لؤلؤ لالا نشود

2 تا پردهٔ اسرار به هم برندری ادراک تو بر عالم اعلا نشود

1 هستی تو همه، با تو برابر چه بود من هیچم و خود زهیچ کمتر چه بود

2 بنگر که منم تو را و هستی تو مرا درویش که باشد زتوانگر چه بود

1 ای از تو خرابی سبب آبادی وز یک غم تو هزار جان را شادی

2 در بندگیت از دو جهان آزادم هرگز دیدی بنده بدین آزادی؟

1 طاعت زگناه بیش می باید کرد وین توبه زمرگ پیش می باید کرد

2 حق جلَّ جلالُه از آن مستغنی است این کار زبهر خویش می باید کرد

1 در کار آویز و گفت و گو را بگذار کز گفت نشد هیچ کسی برخوردار

2 از گفت چه سود، کار می باید کرد باری بکنی به که بگویی صد بار

1 در راه طلب رسیده ای می باید دامن زجهان کشیده ای می باید

2 بینایی خویش را دوا کن ورنه عالم همه اوست دیده ای می باید

1 اصل همه اوست و هر چه جز او فرع است هر کس که جز این داند او را صرع است

2 در تارکیت شمع و چراغی باید جسمت شمع است و آن چراغت شرع است

1 هر چند که عقل رهبر آگاه است اندر ره شرع پای او کوتاه است

2 در بارگهی که شرع شاهنشاه است رهبر که نه پیروی کند گمراه است