الباب الثانی: فی الشرعیّات و ما یتعلق بها در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 گر قصد کنی به رفتن راه وصال صدقی باید رفیق تو در همه حال

2 علم است و عمل زاد تو لیکن با صدق بی صدق عمل خسار و علم است وبال

1 از صدق رهانی دل خود را از حیف وز صدق رهانی سر خود را از سیف

2 شاید که تو حدّ صدق از من پرسی دانی چه بود صدق نگویی کم و کیف

1 گر یک نفس آن جان و جهان بتوان دید عیش خوش و عمر جاودان بتوان دید

2 در آینهٔ رخش که روشن بادا گردم بزنی صورت جان بتوان دید

1 روخانه برو که شاه ناگاه آید ناگاه آید برون آگاه آید

2 خرگاه وجود خود زخود خالی کن چون خالی شد شاه به خرگاه آید

1 رسمی است میان اهل دل دیرینه کز کینه تهی کنند دایم سینه

2 در دل همه حلم و بردباری باید صاحبدل ریش سینه اندر کینه

1 ای دل نه تویی که در صفایی نرسی وز خوی بدت به آشنایی نرسی

2 خورد و خورش ارچه عادت تست بدان هرگز تو بدین صفت به جایی نرسی

1 نه هر که میان ببندد از کفار است یا هر زاهد زسبحه برخوردار است

2 چون دل به صفای حق نباشد روشن در گردن شیخ طیلسان زنّار است

1 طعم وحدت بدین دو تویی بخشی پا بستهٔ بند و گفت و گویی بخشی

2 یک دل داری به صد هوس آلوده وانگه زصفا نصیب جوییِ بخشی

1 از راه صفا هر که نصیبی یابد هرگز به جواب هیچ بد نشتابد

2 هرگه که زقلّتین فزون گردد آب هر جا که کدورتی بود برتابد

1 تا تعبیهٔ عشق مصفّا نشود فکر تو به از لؤلؤ لالا نشود

2 تا پردهٔ اسرار به هم برندری ادراک تو بر عالم اعلا نشود