الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 ای گشته به اسباب غمت جانم شاد از درد تو هرگز دل من سور مباد

2 هر کس که نمیرد چو من اندر پایت او خود نبود زنده که هرگز مزیاد

1 در مطبخ عشق پاکبازان قضا کردند به غربیل بد از نیک جدا

2 از چشمهٔ غربیل فروشد مقصود مستی همه بر سر آمد اینک من و ما

1 ای راهنمای راه خوبان ازل وای طعمهٔ حضرتت نه علم و نه عمل

2 بی علم و عمل به حضرتت راهی نیست وانگه به بر محققان هر دو زَلَل

1 پای آبله و دست تهی، سینه کباب جان پر غم و دل پر آتش و دیده پرآب

2 سر پرهوس و صبر نه و عمر خراب یا رب تو به فضل خویش ما را دریاب

1 آنجا که سعادت است چه تسبیح و چه چنگ آنجا که شقاوت است چه نام و چه ننگ

2 در راه قضا یکی است اسباب و درنگ تسلیم و رضا باید ورنه سر و سنگ

1 کس نیست که چون من زتو دل تافته نیست سررشتهٔ وصل تو کسی بافته نیست

2 لطف تو مگر دست بگیرد، ورنه راه تو به پای چون منی یافته نیست

1 با رنگ ز تیغ او دلم نزداید می باشم از آن گونه که او فرماید

2 نومید نیم ز فضل او زیرا کاو هرگه که دری ببست صد بگشاید

1 گر یار جفا کند پسندیدهٔ ماست خاک قدمش چو دیده در دیدهٔ ماست

2 هر جور و جفا که می کند آن نه ازوست آن نیز هم از طالع شوریدهٔ ماست

1 ای از تو خرابی سبب آبادی وای در غم تو هزار جان را شادی

2 در بندگیت از دو جهان آزادم هرگز دیدی بنده بدین آزادی

1 بگذر زمکان و کون عالم به طلسم وز هستی لامکان تصوّر کن قسم

2 چون می شاید گذشتن از جوهر و جسم قانع مشو از معرفت ذات به اسم