الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة در دیوان رباعیات اوحدالدین کرمانی

1 آن کس که نبوّت به شبانی بخشد سلطانی را به پاسبانی بخشد

2 چون هست امید تو بدو دل خوش دار کاو هر نفسی بتازه جانی بخشد

1 شبهای دراز با غمت می سازم پوشیده چنانک کس نداند رازم

2 میدان بلا و من درو می تازم دل رفته و می روم نه جان در بازم

1 بردارد اگر بر درش افکنده شویم آزاد کند زصدق اگر بنده شویم

2 ای آنکه زمرده زنده بیرون آری ما را نفسی ده که بدان زنده شویم

1 ای در دو نفس صد گنه از من دیده وز فضل و کرم پردهٔ من ندریده

2 وای من بتر از هر چه به عالم بتر است وای تو به تو از من بتر آمرزیده

1 با دادهٔ حق اگر تو راضی باشی از همچو خودی کی متقاضی باشی

2 راضی شو و خوش باش که یک هفته دگر مستقبلی آید که تو ماضی باشی

1 ماییم به عشق تو تولّا کرده وز طاعت و معصیت تبرّا کرده

2 آن را که عنایت تو باشد باشد ناکرده چو کرده، کرده چون ناکرده

1 من خود به چه دل زنم دم سودایش یا من چه سگم که دیده سازم جایش

2 گر دست رسد جملهٔ معصومان را در دیده کشند جمله خاک پایش

1 هرگز به وصال چون تو یاری برسم بیرون زغمت به هیچ کاری برسم

2 زین سان که منم میان دریای فراق هرگز بینی تا به کناری برسم

1 زین گونه که حال ماست ای بار خدای گر دست نگیری تو در آییم از پای

2 [یا] صبر کرامت کن و تسلیم و رضا یا صدمت قهر خویش ما را منمای

1 بر من در رحمت که گشاید جز تو شادیّ دل من که فزاید جز تو

2 از گرد ره تو سرمه ای ساخته ام زان در چشمم کسی نیاید جز تو