رباعیها عرفی شیرازی

1 از خامشی ام جان یه سخن می سوزد وز بی خودیم نقش وطن می سوزد

2 حیرت ز هم آغوشی من می نالد اندیشه ز آرزوی من می سوزد

1 شوخی که ز خنده چشمهٔ نوش شود خورشید به سایه اش هم آغوش شود

2 خندید و کرشمه کرد و از خود رفتم آری دو شیرابه زود بیهوش شود

1 شاهی که فلک هم گهر او نشود سنجیدن او به سعی بازو نشود

2 هم سایهٔ او نهند در کفه مگر ور نه دو جهانش هم ترازو نشود

1 زین سردی دی که آب و آتش یخ بست در بستن یخ جوهر الماس شکست

2 زان گونه مسامات هوا بسته که تیر یابد ز کمان گشاد و نتواند جست

1 این ناله که در آتش خویش است کباب این گریه که در شیشهٔ خم کرده شراب

2 مرغی است که آتش از هوا می گیرد مستی است که از خمار جوید می ناب

1 از گریهٔ گرم دیده آتشناک است آلوده به خون و از تماشا پاک است

2 از بس که شکسته ام ز بیم تو نگاه گویی که مرا دیده پر از خاشاک است

1 جمعی ز کتاب سخنت می جویند جمعی ز گل و نسترنت می جویند

2 آسوده جماعتی که رو از دو جهان بر تافته از خویشتنت می جویند

1 با سال و مه ام دقیقه و ساعت نیست با روز و شبم روشنی و ظلمت نیست

2 با صحت و رنچم آفت و راحت نیست عرفی عالمی چو عالم وحدت نیست

1 عرفی دل و طبع تو ستمگار مباد نیش تو به سینهٔ کس کار مباد

2 شیرین منشان جلوه کنندت به ضمیر این چشمهٔ نوش نیشتر زار مباد

1 شیراز که دریای معانی گذر است یکتا گهرش عرفی صاحب نظر است

2 بس کز دو طرف ماه وشان می گذرند هر کوچهٔ او شبیه شق قمر است