غزلیات عرفی شیرازی

1 خوش در خور است، حسرت تو با گریستن بی یاد تو حلال مبادا گریستن

2 بی گریه دوستدار تو آرام گیر نیست یا کاو کاو دیده و دل یا گریستن

3 گویی که یاد می کنمت گه گهی، ولی بیهوده نیست در دل شب ها گریستن

4 نازم به غمزهٔ تو که یک گام کرده است صد ساله ره ز دیدهٔ من تا گریستن

1 چو لاله گون شوی از باده، در چمن مستم چو مشک بیز کنی طره، در ختن مستم

2 دل برهمنم، از سایهٔ صنم داغم دماغ بلبلم از نکهت چمن مستم

3 نه شکل سبحه شناسم نه صورت محراب ز فکر دار و اندیشهٔ رسن مستم

4 مگو که خرقه و زنار پوش و باده مکش که تیز دستم و از جام برهمن مستم

1 ای نه فلک ز خوشهٔ صنع تو دانه‌ای وز قصر کبریای تو عرش آشیانه‌ای

2 در تنگنای کوچهٔ شهر جلال تو وسعت گه زمانه کمین کارخانه‌ای

3 پروازگاه طایر صنعت کجا بود جایی که دارد از دو جهان آشیانه‌ای

4 نه توسن سپهر سراسیمه در رهت تا حکمتت گرفته به کف تازیانه‌ای

1 بوستان پژمرده گردد، از دل ناشاد من یاسمن را خنده بر لب سوزد از فریاد من

2 باغبان عشق می گوید که خاکستر شود شانهٔ باد صبا در طرهٔ شمشاد من

3 گفتم آیین مغان پر ذوق بر باز آمدن عشق گفت آیین مجنون من و فرهاد من

4 کفر نی، اسلام نی، اسلام کفر آمیز نی حکمت ایزد ندانم چیست در ایجاد من

1 خوش آن ساعت که می رفتی و طاقت می رمید از من تغافل از تو می بارید و حسرت می چکید ازمن

2 خوش آن ساعت که هرگز بر مراد ما نبود، اما نصیحت های بی تابانه گاهی می شنید از من

3 خوش آن غیرت که می افزود بیدادش اگر گاهی حدیث شکوه آمیزی به گوشش می رسید از من

4 ز ذوق کشتن ما گرم خون گشتی و می دانم که ممنونند فردای قیامت صد شهید از من

1 چه دور است این که نفع از گردش گردون نمی بینم غم لیلی نمی یابم، دلی مجنون نمی بینم

2 رواج بی غمی ها بین که با آن مردم آزاری چه محنت ها که می دیدم ز دهر، اکنون نمی بینم

3 به هر گامی شهید غمزهٔ زین پیش می دیدم در این عهد استخوان زاغ در هامون نمی بینم

4 مگو درمان درد از دست دل بگذار و راحت، من کدامین راحتی زین درد روز افزون نمی بینم

1 تا به کی همره اندیشهٔ باطل باشم وز دیار طرب آواره تر از دل باشم

2 گر گذشتم ز در کعبه نه از بی خبریست مصلحت نیست که با طالب منزل باشم

3 گر به قانون معین نزیم عیب مکن حکم عشق است که آشفته شمایل باشم

4 من که دارا و سکندر علف تیغ من اند رسد آنم که در این معرکه بسمل باشم

1 من صید غم عشوه نمایی که تو باشی بیمار به امید دوایی که تو باشی

2 لطفی به کسان گر نکند عیب بگیرند غارت زدهٔ مهر و وفایی که تو باشی

3 مردم همه جویند نشاط و طرب و عیش من فتنه و آشوب بلایی که تو باشی

4 ای بخت ز شاهی به گدایی نرسیدیم در سایهٔ میمون همایی که تو باشی

1 صنم گفتم دلا جان تازه کردی مبارک باد، ایمان تازه کردی

2 به کاوش تیز کردی ناخن ناز دلم را جوش افغان تازه کردی

3 نه کشتی و نه نوح، ای گریهٔ شوق چه بی هنگامه توفان تازه کردی

4 پریشانی ما گفتی به زلفت خم زلف پریشان تازه کردی

1 به کوی صید بندان، دوش چون فریاد می کردم به یک صوت حزین صد عندلیب آزاد می کردم

2 چنان دوش از غمت مشتاق بودم بر هلاک خود که تا صبح آرزوی تیشهٔ فرهاد می کردم

3 نه تاثیر نفس بی عمر جاویدان نمی دانم به امید چه پیشت درد دل بنیاد می کردم

4 گشایم دام بر گنجشگ و شادم، باد آن همت که گر سیمرغ می امد به دام، آزاد می کردم