عمان سامانی

بس فشرد از پنجه بیداد گردون، نای من

گر هجوم اشک را مانع نبودی، آستین

هرچه از گردون مروت جستم از مردم وفا

شد بپایان عمر و امروزم نشد بهتر ز دی

نور چشم و زور تن تا مایه بودندی بدست

تا چو کورانم فریبد چون عروسان این عجوز

معرفت، کالا و عقلم پاسبان و نفس دزد

خواستم در مدح او همراهی از دل، گفت رو

سر بگوش عقل بردم، گفت دست از من بدار

کافری بین کاندر اسفل پایه‌ی تعریف او

امتحان را، زلف لیلی را بجنبان سلسله

کی خبر دارند زاغان جگر خوار مجاز

گرچه استحقاق دارم، لیکن از انصاف نیست

راه باریک‌ست و شب تاریک و چاه از حد فزون

من کیم عمان و پهنای سخن را موجزن