عمان سامانی

ساقی امشب می‌کنی، تا کی به ساغر خون مرا؟!

چهره‌ی لیلی نمود از دیده‌ی مجنون مرا

در نیامد تا نکرد از خویشتن، بیرون مرا؟

تا که رام خویش کرد او با کدام افسون مرا

تا نپندارد ز مستان، شحنه بیند چون مرا

چشم بهبود و تن آسانی ز افلاطون مرا

باز می‌گوید که ندهم، کرده‌یی مغبون مرا!

کالتفات خواجه نگذارد بکس مدیون مرا

گفتیش هستی تو اندر منزلت، هارون مرا

گر بچشم آید تمام دولت قارون مرا

درد و غم گشتن نمی‌آرد به پیرامون مرا

چون صدف خاطرپرست از لؤلؤ مکنون مرا