قصاید عمان سامانی

به خویش خواست کند جلوه‌‌ای به صبح ازل

علی شد آینه، خیر الکلام قل و دل

تو خود حدیث مفصل بخوان ازین مجمل

بدید خود را بی ضدوند و شبه و بدل

ز نور پاک جمال محمدست و علی

بزرگ مایه‌ی ایجاد قادر ازلی

از این دو دست قوی، دستگاه لم یزلی

مبینشان دو، که باشد دوبینی از حولی

بوستان معرفت را تازه و تر داشتن

تا کی از این خاکدان، بالین و بستر داشتن؟

گرد و عالم بایدت در زیر شهپر داشتن

بهر دیبائی کش از کرم‌ست، گوهر داشتن:

ساقی امشب می‌کنی، تا کی به ساغر خون مرا؟!

چهره‌ی لیلی نمود از دیده‌ی مجنون مرا

در نیامد تا نکرد از خویشتن، بیرون مرا؟

تا که رام خویش کرد او با کدام افسون مرا

صلای سرخوشی ای صوفیان درد آشام

که برد ز آینه‌ی روزگار، زنگ ظلام

شکوفه‌ی طرب از هر کنار شد بسام

چه باک ازینکه سگان را فرو گرفت ز کام

دگرچه شد که ز من کرده‌یی تهی پهلو

که جای سروبسی خوشترست بر لب جو

تراست صولت شیر ورمیدن آهو

بچشم فتان، بنهفته‌یی دو صد جادو

ما را چوبید لرزد، قلب صنوبری

مانند دال، پشت مرا کرده چنبری

ای زهره‌ی ترا مه و خورشید، مشتری؟

شیر آورد ز شوق به پستان مادری

بسته شد راه نفس بر منطق گویای من

غرق خون کردی جهان را چشم خونپالای من

در وجود، آن کیمیای من شد این عنقای من

باز گویم به شود ز امروز من فردای من