عشاق‌نامه عبید زاکانی

1 گر آن مه را وفا بودی چه بودی ورش ترس از خدا بودی چه بودی

2 دمی خواهم که با او خوش برآیم اگر او را رضا بودی چه بودی

3 دلم را از لبش بوسیست حاجت گر این حاجت روا بودی چه بودی

4 بتی کز وی بخود پروا ندارم گرش پروای ما بودی چه بودی

1 در این اندیشه شب را روز کردم فراوان نالهٔ دلسوز کردم

2 چو از حد افق هنگام شبگیر علم بفراشت خورشید جهانگیر

3 ز مشرق بر شفق زر می‌فشاندند به صنعت لعل در زر می‌نشاندند

4 چراغ طالع شب تیره می‌شد سپاه روز بر شب چیره می‌شد

1 چو زرین بال عنقای سرافراز ز مشرق سوی مغرب کرد پرواز

2 نهان گردید شمع گیتی افروز سپاه شام شد بر روز پیروز

3 عروس مهر رفت اندر عماری مقرر گشت بر شب پرده‌داری

4 هیون کوه را در سایه بستند ز گوهر بر فلک پیرایه بستند

1 چنین زیبا نگاری دلستانی به رعنائی و خوبی داستانی

2 چنان بر عاشق خود مهربان بود که گوئی عاشق جان و جهان بود

3 نبودی با منش جز مهربانی ندیدیم جز از او شیرین زبانی

4 مدامم خرمی دمساز بودی به رویش چشم جانم باز بودی

1 دلا تا چند از این صورت پرستی قدم بر فرق هستی زن که رستی

2 غم هر بوده و نابوده تا چند حکایت گفتن بیهوده تا چند

3 چو رندان خیز و چابک دستیی کن ز جام نیستی سر مستیی کن

4 رها کن عقل و رو دیوانه میگرد چو مستان بر در میخانه میگرد

1 من اندر عیش و بختم در کمین بود چه شاید کرد چون طالع چنین بود

2 زناگه بخت وارون بر سرم تاخت از آن خوش زندگانی دورم انداخت

3 ز هر سو دشمنانم را خبر شد حدیث ما به هر جائی سمر شد

4 جهانی را از آن آگاه کردند ز وصلش دست ما کوتاه کردند

1 چو این ناخوش خبر در گوشم آمد به صد زاری دل اندر جوشم آمد

2 جهان آن عیش شیرینم بشورید مرا زان ماه مهر افروز ببرید

3 ز درد دوریش دیوانه گشتم ز هوش و خواب و خور بیگانه گشتم

4 چو بر جانم فراقش تاختن کرد مرا شوریدهٔ هر انجمن کرد

1 خیالی بود و خوابی وصل یاران شب مهتاب و فصل نوبهاران

2 میان باغ و یار سرو بالا خرامان بر کنار جویباران

3 چمن میشد ز عکس عارض او منور چون دل پرهیزکاران

4 سر زلفش زباد نوبهاری چو احوال پریشان روزگاران

1 دریغ آن روزگار شادمانی دریغ آن در تنم زندگانی

2 کجا رفت آنکه طبعم شادمان بود امیدم حاصل و بختم جوان بود

1 شبی چون شام در فریاد و زاری به صبح آوردم اندر نوحه کاری

2 صباحی ناگهانم خواب بربود زمانی جانم از زاری بیاسود

3 خرامان آمد اندر خواب نوشین خیال آن سهی سروم به بالین

4 مرا دید اوفتاده زار و مدهوش ز تاب آتش دل سینه پرجوش