عشاق‌نامه عبید زاکانی

1 چو زلف خویشتن ناگه برآشفت بتندید و در آن آشفتگی گفت

2 بدان رنجور بی درمان بگوئید بدان مجنون بی‌سامان بگوئید

3 چو سودا داری ای دیوانه در سر ز سر سودای ما بگذار و بگذر

4 نه کار تست این نیرنگ سازی سر خود گیر تا سر در نبازی

1 ز سوز عشق من جانت بسوزد همه پیدا و پنهانت بسوزد

2 ز آه سرد و سوز دل حذر کن که اینت بفسرد وانت بسوزد

3 مبر نیرنگ و دستان پیش آن کو به صد نیرنگ و دستانت بسوزد

4 به دست خویشتن شمعی میفروز که هر ساعت شبستانت بسوزد

1 ترا آن به که راه خویش گیری شکیبائی در این ره پیش گیری

2 روی چون عاقلان در خانه زین پس نگردی این چنین دیوانهٔ کس

3 مکن با چشم سرمستم دلیری که از روبه نیاید شیر گیری

4 مکن با زلف شستم عشقبازی که این کاری است با لختی درازی

1 چو این پیغامها در گوش کردم بکلی ترک عقل و هوش کردم

2 ز شوقش آتشی در جانم افتاد دلم دریای خون از دیده بگشاد

3 ولی میداد هردم دل گوائی که با او زود یابم آشنائی

4 دو روزی گر دلی خرم نباشد چو دولت یار باشد غم نباشد

1 دگر بار از سر سوزی که دانی در آن بیچارگی و ناتوانی

2 به خلوت پیش آن فرزانه رفتم دگر ره با سر افسانه رفتم

3 فتادم باز در پایش به خواری بدو گفتم ز روی بیقراری

4 چه باشد کز سر مسکین نوازی به لطفی کار مسکینی بسازی

1 دگر بار آن فسونگر مرغ چالاک چو پیششس می‌نهادم روی بر خاک

2 قدم در ره نهاد از روی یاری به جان آورد شرط جان سپاری

3 خرامان شد بر آن سرو آزاد به شیرینی زبان چرب بگشاد

4 که ای نوباوهٔ باغ جوانی دلم را جان و جانرا زندگانی

1 چو بشنید این سخن را سرو آزاد جوابش داد کای فرزانه استاد

2 من آن شمعم که صد پروانه دارم کجا پروای این دیوانه دارم

3 ندارد سودی این افسانه گفتن حدیث آنچنان دیوانه گفتن

4 به دست خود کسی چون مار گیرد ؟ غریبی را کسی چون یار گیرد ؟

1 دگر بار آن فسون پرداز استاد بر او افسونی از نو کرد بنیاد

2 جوابش داد کای سرو سرافراز مکن زین بیشتر بر بیدلان ناز

3 اسیری کو تمنای تو دارد سرش پیوسته سودای تو دارد

4 چنین تا چند کوشی در هلاکش بترس آخر ز آه سوزناکش

1 چو با همراز خود همداستان شد زبان بگشاد و با او همزبان شد

2 به صد آزرم گفت ای مهربان یار برو آن خسته دلرا دل بدست آر

3 که عشقی تازه می‌افروزدم دل بر آن بیچارگی میسوزدم دل

4 از آن آتش که او را در چراغ است مرا هم بیشتر ز آن در دماغ است

1 سحرگاهی که باد صبحگاهی ببرد از چهرهٔ گردون سیاهی

2 شفق شنگرف بر مینا پراکند فلک دردانه بر دریا پراکند

3 ز مشرق شاه خاور تیغ برداشت سپاه زنگبار اقلیم بگذاشت

4 کلاه از فرق فرقد در ربودند نطاق از برج جوزا برگشودند