ترا آن به که راه خویش از عبید زاکانی عشاق‌نامه 13
1. ترا آن به که راه خویش گیری
شکیبائی در این ره پیش گیری
چو این پیغامها در از عبید زاکانی عشاق‌نامه 14
1. چو این پیغامها در گوش کردم
بکلی ترک عقل و هوش کردم
دگر بار از سر سوزی از عبید زاکانی عشاق‌نامه 15
1. دگر بار از سر سوزی که دانی
در آن بیچارگی و ناتوانی
دگر بار آن فسونگر از عبید زاکانی عشاق‌نامه 16
1. دگر بار آن فسونگر مرغ چالاک
چو پیششس می‌نهادم روی بر خاک
چو بشنید این سخن از عبید زاکانی عشاق‌نامه 17
1. چو بشنید این سخن را سرو آزاد
جوابش داد کای فرزانه استاد
دگر بار آن فسون پرداز از عبید زاکانی عشاق‌نامه 18
1. دگر بار آن فسون پرداز استاد
بر او افسونی از نو کرد بنیاد
چو با همراز خود همداستان از عبید زاکانی عشاق‌نامه 19
1. چو با همراز خود همداستان شد
زبان بگشاد و با او همزبان شد
سحرگاهی که باد صبحگاهی از عبید زاکانی عشاق‌نامه 20
1. سحرگاهی که باد صبحگاهی
ببرد از چهرهٔ گردون سیاهی
گر آن مه را وفا بودی از عبید زاکانی عشاق‌نامه 21
1. گر آن مه را وفا بودی چه بودی
ورش ترس از خدا بودی چه بودی
در این اندیشه شب از عبید زاکانی عشاق‌نامه 22
1. در این اندیشه شب را روز کردم
فراوان نالهٔ دلسوز کردم
چو زرین بال عنقای از عبید زاکانی عشاق‌نامه 23
1. چو زرین بال عنقای سرافراز
ز مشرق سوی مغرب کرد پرواز
چنین زیبا نگاری از عبید زاکانی عشاق‌نامه 24
1. چنین زیبا نگاری دلستانی
به رعنائی و خوبی داستانی