عشاق‌نامه عبید زاکانی

1 خدایا تا از این فیروزه ایوان فروزد ماه و مهر و تیر و کیوان

2 شه خاور جهان آرای باشد زمان باقی زمین بر جای باشد

3 بر این نیلوفری کاخ کیانی کند خورشید تابان قهرمانی

4 جهانرا چار عنصر مایه باشد مکانرا از جهت شش پایه باشد

1 بتی فرخ رخی فرخنده رائی به شهرستان خوبی پادشاهی

2 میان نازنینان نازنینی ز شیرینیش شیرین خوشه چینی

3 رخش گلبرگ خوبی ساز کرده قدش بر سرو رعنا ناز کرده

4 گرفته سنبلش بر گل وطن گاه سهیل آویخته از گوشهٔ ماه

1 خم ابروی او در جان فزائی طراز آستین دلربائی

2 خدا از لطف محضش آفریده به نام ایزد زهی لطف خدائی

3 به غمزه چشم مستش کرده پیدا رسوم مستی و سحر آزمائی

4 ز کوی او غباری کاورد باد کند در چشم جانها توتیائی

1 نخستین روز کاین چشم بلاکش مرا از عشق او در جان زد آتش

2 دل از جان و جوانی بر گرفتم امید از زندگانی بر گرفتم

3 چنان در عشق او دیوانه گشتم که در دیوانگی افسانه گشتم

4 خرد میگفت کی مدهوش بیمار غمش را در میان جان نگه دار

1 شبی شوقم شبیخون بر سر آورد ز غم در پای دل جوشی برآورد

2 تنم زنار گبران در میان بست دل شوریده شوری در جهان بست

3 بکلی از خرد بیگانه گشتم چو افیون خوردگان دیوانه گشتم

4 چو زلفش بیقراری پیشه کردم فغان و آه و زاری پیشه کردم

1 دلم زین بیش غوغا برنتابد سرم زین بیش سودا برنتابد

2 غمت را گو بدار از جان ما دست که آن دیوانه یغما برنتابد

3 ز شوقت بر دل دیوانهٔ ماست غمی کان سنگ خارا برنتابد

4 ز چشمم هر شبی مژگان براند چنان سیلی که دریا برنتابد

1 در آن شبهای تار از بیقراری چو بسیاری بنالیدم بزاری

2 مگر کز آه من سرو گلندام صدائی گوش کرد از گوشهٔ بام

3 بر آن نالیدن من رحمت آورد خرامان رو به نزدیکان خود کرد

4 یکی را زان پریرویان طناز حکایت باز میپرسید در راز

1 پس از عمری که دل خونابه میخورد خرد بیرون شد و دل کار میکرد

2 چو بر دل شد ز غم راه نفس تنگ به صد افسون و صد دستان و نیرنگ

3 عقابی تیز پر را رام کردم به سوی آن صنم پیغام کردم

4 که ای هم جان و هم جانانهٔ دل غمت سلطان خلوت خانهٔ دل

1 بدیدم چشم مستت رفتم از دست گوام دایر دلی گویائی هست ؟

2 دلم خود رفت و میترسم که روزی به مهرت هم نسی خوش کامم اج دست ؟

3 بب زندگی این خوش عبارت لوانت لاوه نج من ذبل و کان بست ؟

4 دمی بر عاشق خود مهربان شو کج‌ای مهروانی کسب اومی کست ؟

1 ضمیر پاک آن مرغ سخن ساز چو این افسانه کردم پیشش آغاز

2 شد از حال دل پر دردم آگاه چو آتش گشت و شد با باد همراه

3 به خلوتگاه آن آرام جان رفت باستادی ز هر چشمی نهان رفت

4 باو از هر دری افسانه میگفت حکایت خوب و استادانه میگفت