مقطعات در دیوان اشعار عبید زاکانی

1 چون ز بهر فال بگشائی کتاب چون ز بهر فال بگشائی کتاب

2 حرف اول را ز سطر هفتمین بنگر از رای بزرگان سر متاب

3 از حروف آن حرف کاندر فاتحه است باشد آن بی شک دلیل فتح باب

4 وآنچه شرحش میدهم کان نامده است نیک باشد گر کنی زان اجتناب

1 سلطان تاج بخش جهاندار امیر شیخ کاوازهٔ سعادت جودش جهان گرفت

2 شاهی چو کیقباد و چو افراسیاب گرد کشور چو شاه سنجر و شاه اردوان گرفت

3 پشتی دین به قوت تدبیر پیر کرد روی زمین به بازوی بخت جوان گرفت

4 در عیش ساز و عادت خسرو بنا نهاد در رسم و عدل شیوهٔ نوشیروان گرفت

1 مرا قرض هست و دگر هیچ نیست فراوان مرا خرج و زر هیچ نیست

2 جهان گو همه عیش و عشرت بگیر مرا زین حکایت خبر هیچ نیست

3 هنر خود ندانم و گر نیز هست چو طالع نباشد هنر هیچ نیست

4 عنان ارادت چو از دست رفت غم و فکر برگ و دگر هیچ نیست

1 خدایگان جهان رکن دین عمیدالملک توئی که چرخ به جاه تو التجا دارد

2 قضا به هرچه اشارت کنی مطیع شود قدر به هرچه رضا باشدت رضا دارد

3 کسیکه پرتو رای تو در ضمیر آرد چه التفات به جام جهان نما دارد

4 به دست هرکه فتد خاک آستانهٔ تو نظر حرام بود گر به کیمیا دارد

1 صاحبقران و صاحب دیوان عمید ملک ای آنکه هرچه کرد ضمیرت صواب کرد

2 ای خواجه ای که نافذ تقدیر در ازل ذات ترا ز جمله جهان احتساب کرد

3 وی سروری که هر نفس از خاک درگهت گردون هزار فتح و ظفر فتح باب کرد

4 هرکو نهاد گردن طاعت به امر تو نامش زمانه خسرو مالک رقاب کرد

1 ای جوانبخت وزیری که کند افسر سر خاک پایت چو بدین گنبد خضرا برسد

2 جان هر خسته ز لطف تو دوا کسب کند دل هرکس ز عطایت به تمنی برسد

3 ملک را چون تو عمیدی چو خدا روزی کرد رکن اسلام ز نام تو به اعلی برسد

4 خسروا بنده عبید از کرمت دارد چشم کش ز یمن نظرت کار به بالا برسد

1 نماند هیچ کریمی که پای خاطر من ز بند حادثهٔ روزگار بگشاید

2 خیال بود مرا کان غرض که مقصود است حصول آن غرض از شهریار بگشاید

3 بدان هوس بر سلطان کامران رفتم که از عطای ویم کار و بار بگشاید

4 ز پیش شاه و وزیرم دری گشاده نشد مگر ز غیب دری کدر کار بگشاید

1 در علم حساب ار زانک رای تو تبه باشد بر کس چه نهی تهمت کس را چه گنه باشد

2 سهو است ترا ای جان اندیشه از این به کن نون را صد و شش خوانی لیکن صدوده باشد

1 به نای و نی همه عمرم گذشت و می‌گفتم دریغ عمر و جوانی که می‌رود بر باد

2 به آه و ناله کنون دل نهاده‌ام چه کنم قضا قضای خدای است هرچه بادا باد

1 ای عبید این گل صد برگ بر اطراف چمن هیچ دانی که سحرگاه چرا می‌خندد

2 با وجود گره غنچهٔ و تنگی دل او حکمتی هست نه از باد هوا می‌خندد

3 چون ثبات فلک و کار جهان می‌بیند به بقای خود و بر غفلت ما می‌خندد