مقطعات در دیوان اشعار عبید زاکانی

1 ای اقچه گرد روی کانی ای بی تو حرام زندگانی

2 ای راحت جان و قوت دل ای مایهٔ عیش و کامرانی

3 تا کی باشد عبید بی تو تن داده به عجز و ناتوانی

1 مردم به عیش و شادی و من در بلای قرض هریک به کار و باری و من مبتلای قرض

2 قرض خدا و قرض خلایق به گردنم آیا ادای فرض کنم یا ادای قرض

3 خرجم فزون ز غایت و قرضم برون ز حد فکر از برای خرج کنم یا برای قرض

4 از هیچ خط نتابم غیر از سجل دین وز هیچکس ننالم غیر از گوای قرض

1 نماند هیچ کریمی که پای خاطر من ز بند حادثهٔ روزگار بگشاید

2 خیال بود مرا کان غرض که مقصود است حصول آن غرض از شهریار بگشاید

3 بدان هوس بر سلطان کامران رفتم که از عطای ویم کار و بار بگشاید

4 ز پیش شاه و وزیرم دری گشاده نشد مگر ز غیب دری کدر کار بگشاید

1 خدایگان جهان رکن دین عمیدالملک توئی که چرخ به جاه تو التجا دارد

2 قضا به هرچه اشارت کنی مطیع شود قدر به هرچه رضا باشدت رضا دارد

3 کسیکه پرتو رای تو در ضمیر آرد چه التفات به جام جهان نما دارد

4 به دست هرکه فتد خاک آستانهٔ تو نظر حرام بود گر به کیمیا دارد

1 بفیروزی در این قصر همایون که بادا تا به نفخ صور معمور

2 به شادی بزم سلطان قصب پوش که دل را ذوق بخشد دیده را نور

3 جمال ملک و دین شاه جوانبخت که باد از تخت و تاجش چشم بد دور

4 صریر کلک او را دهر محکوم نفاذ امر او را چرخ مامور

1 چون ز بهر فال بگشائی کتاب چون ز بهر فال بگشائی کتاب

2 حرف اول را ز سطر هفتمین بنگر از رای بزرگان سر متاب

3 از حروف آن حرف کاندر فاتحه است باشد آن بی شک دلیل فتح باب

4 وآنچه شرحش میدهم کان نامده است نیک باشد گر کنی زان اجتناب

1 چه خوش باشد در این فرخنده ایوان نشان افزودن و مجلس نهادن

2 به یاد بزم سلطان جوانبخت نشستن شاد و داد عیش دادن

3 چو من دل درمی و معشوق بستن به روی دوستان در بر گشادن

1 ای دل ز اهل و اولاد دیگر مکش ملامه در شهر خویش بنشین بالخیر والسلامه

2 آن قوم بی‌کرم را یک بار آزمودی « من جرب المجرب حلت به الندامه »

1 به نای و نی همه عمرم گذشت و می‌گفتم دریغ عمر و جوانی که می‌رود بر باد

2 به آه و ناله کنون دل نهاده‌ام چه کنم قضا قضای خدای است هرچه بادا باد

1 زهی لعل لب نازک میانت مراد دیدهٔ باریک بینان

2 غم عشقت به هشیاری و مستی مراد دیدهٔ خلوت نشینان