مقطعات در دیوان اشعار عبید زاکانی

1 آنکه گردون فراشت و انجم کرد عقل و روح آفرید و مردم کرد

2 رشتهٔ کاینات در هم بست پس سر رشته در میان گم کرد

1 عبید این حرص مال و جاه تاکی جهان فانیست رو ترک جهان گیر

2 چو مردان دامن از دنیا بیفشان وزین گرداب خود را بر کران گیر

3 ز مسجد رخت بر کوی مغان کش سرا در کوی صاحب دولتان گیر

1 بفیروزی در این قصر همایون که بادا تا به نفخ صور معمور

2 به شادی بزم سلطان قصب پوش که دل را ذوق بخشد دیده را نور

3 جمال ملک و دین شاه جوانبخت که باد از تخت و تاجش چشم بد دور

4 صریر کلک او را دهر محکوم نفاذ امر او را چرخ مامور

1 چه تفاوت کند ار زانکه بیائی بر ما « بامدادان که تفاوت نکند لیل و نهار»

2 دست در دامن می زن که از این پس همه روز « خوش بود دامن صحرا و تماشای بهار »

1 چون در این دنیا عزیزم داشتی یارب به لطف وز بسی نعمت نهادی بر من مسکین سپاس

2 اندر آن دنیا عزیزم دار زیرا گفته‌اند « خوش نباشد جامه نیمی اطلس و نیمی پلاس

1 مردم به عیش و شادی و من در بلای قرض هریک به کار و باری و من مبتلای قرض

2 قرض خدا و قرض خلایق به گردنم آیا ادای فرض کنم یا ادای قرض

3 خرجم فزون ز غایت و قرضم برون ز حد فکر از برای خرج کنم یا برای قرض

4 از هیچ خط نتابم غیر از سجل دین وز هیچکس ننالم غیر از گوای قرض

1 وای بر من که روز شب شده‌ام دایما همنشین و همدم قرض

2 مدتی گرد هرکسی گشتم بو که آرم به دست مرهم قرض

3 آخرالامر هیچکس نگشاد پای جانم ز بند محکم قرض

4 ... ن درستی نیافتم جائی که مرا وارهاند از غم قرض

1 زهی لعل لب نازک میانت مراد دیدهٔ باریک بینان

2 غم عشقت به هشیاری و مستی مراد دیدهٔ خلوت نشینان

1 چه خوش باشد در این فرخنده ایوان نشان افزودن و مجلس نهادن

2 به یاد بزم سلطان جوانبخت نشستن شاد و داد عیش دادن

3 چو من دل درمی و معشوق بستن به روی دوستان در بر گشادن

1 ای دل ز اهل و اولاد دیگر مکش ملامه در شهر خویش بنشین بالخیر والسلامه

2 آن قوم بی‌کرم را یک بار آزمودی « من جرب المجرب حلت به الندامه »