قصاید در دیوان اشعار عبید زاکانی

1 باز گل جلوه‌کنان روی به صحرا دارد نوجوان است سر عیش و تماشا دارد

2 خار در پهلو و پا در گل و خوش میخندد لطف بین کین گل نورستهٔ رعنا دارد

3 آب هر لحظه چو داود زره میسازد باد خاصیت انفاس مسیحا دارد

4 لاله بر طرف چمن رقص کنان پنداری نو عروسیست که پیراهن والا دارد

1 ای دوش چرخ غاشیه گردان جاه تو خورشید در حمایت پر کلاه تو

2 شاه جهان سکندر ثانی جمال دین ای برتر از شهان جهان دستگاه تو

3 تا چشم دشمنان شود از بیم او سفید سر بر فراخت پرچم گیسو سیاه تو

4 در دعوی سعادت دنیا و آخرت نزدیک عقل داد و کرم بس گواه تو

1 گوئیا خلد برینست این همایون بارگاه یا حریم کعبه یا فردوس یا ایوان شاه

2 پیشگاه حضرتش گردنکشانرا بوسه جای بر غبار آستانش پادشاهان را جباه

3 چون ستاره در شعاع شمس پنهان میشود چون فروغ شمسه‌هایش بنگرد خورشید ماه

4 گر تفرجگاه جنات نعیمت آرزوست چشم بگشا تا ببینی جنت بی‌اشتباه

1 میرسد نوروز عید و میدهد بوی بهار باد فرخ بر جناب شاه گردون اقتدار

2 قهرمان چار عنصر پادشاه شش جهت آفتاب هفت کشور سایهٔ پروردگار

3 شیخ ابوسحاق سلطان جهان دارای دهر خسرو گیتی ستان جمشید افریدون شعار

4 پادشاهی کاورد زخم سنانش روز رزم دهر را در اضطراب و چرخ را در زینهار

1 گیتی ز یمن عاطفت شاه کامکار خورشید عدل گستر و جمشید روزگار

2 سلطان چار رکن و سلیمان شش جهت دارای هفت کشور و معمار نه حصار

3 گفت آنچنانکه باز برو رشک میبرند جنات عدن هر نفسی صد هزار بار

4 اجرام شد موافق و افلاک مهربان اقبال شد مساعد و ایام سازگار

1 نفخات نسیم عنبر بار میکند باز جلوه در گلزار

2 باز بر باد میدهد دل را شادی پار و عشرت پیرار

3 دست موسی است در طلیعهٔ صبح دم عیسی است در نسیم بهار

4 ناسخ نسخهٔ صحیفهٔ باغ کرد منسوخ طبلهٔ عطار

1 جهان خوشست و چمن خرمست و بلبل شاد ببار بادهٔ گلرنگ هرچه بادا باد

2 به شش جهت چو از این هفت چرخ بوقلمون از آنچه هست مقدر نه کم شود نه زیاد

3 به نای و نی نفسی وقت خویشتن خوش دار چو نای و نی چه دهی عمر خویشتن بر باد

4 بگیر دست بتی وز زمانه دست بدار غلام سرو قدی باش و از جهان آزاد

1 ترکم چو قصد خون دل عاشقان کند ز ابرو و غمزه دست به تیر و کمان کند

2 آرام جان به نرگس ساحر ز ما برد تاراج دل به طرهٔ عنبر فشان کند

3 چون با کمر به راز درآید میان او جاسوس‌وار باز سری در میان کند

4 گه بر گل از بنفشه خطی دلربا کشد گه لاله‌زار سنبل تر سایه‌بان کند

1 بیمن طالع فیروز و بخت فرخ فال همای دولت و اقبال میگشاید بال

2 فراز بارگه خواجهٔ زمین و زمان فلک مهابت مه روی آفتاب نوال

3 خدایگان جهان رکن دین عمیدالملک محیط مرکز دولت سپهر جاه و جلال

4 به قهر حاسد سوز و به لطف مجلس ساز به جود دشمن مال و به رای دشمن مال

1 گذشت روزه و سرما رسید عید و بهار کجاست ساقی ما گو بیا و باده بیار

2 صباح عید بده ساغریکه در رمضان بسوختیم ز تسبیح و زهد و استغفار

3 دمیکه بی می و معشوق و نای میگذرد محاسب خردش در نیاورد به شمار

4 غنیمت است غنیمت شمار و فرصت دان «توانگری و جوانی و عشق و بوی بهار»