مثنوی سوز و گداز نوعی خبوشانی

1 خداوندا دلم افسردن آموخت نظر دردیده از دل مردنم سوخت

2 به ناخن گربکاوی آهن و سنگ به هرجا شعله ای بینی بر اورنگ

3 غرامت بین که این ناکس دل من نه سنگ طور شد نه سنگ آهن

4 من و این دل که گم نام زبان باد چنین دلها نصیب دشمنان باد

1 الهی خنده ام را نالگی ده سرشکم را جگر پر کالگی ده

2 نفس را جلوهٔ آه جگر بخش نظر را سوی خود راه سفر بخش

3 بجز عشق ار همه وحی است و اعجاز از او خلوت گه دل را بپرداز

4 دلم را عندلیب آوازه گردان گل باغم به آتش تازه گردان

1 محمد صیقل مرآت بینش نظر پیمای چشم آفرینش

2 شفاعت سنج جرم آباد هستی قناعت گنج ملک تنگدستی

3 فلک گلدستهٔ طرف کلاهش ملک پروانهٔ شمع نگاهش

4 حقیقت را گل آغوش پرور شریعت را لوای دوش پرور

1 شبی رو از گلاب صبح شسته چو رخ ز آئینه خورشید رسته

2 نظر پیرایه چون سیمای معشوق طرب سرمایه چون سودای معشوق

3 گشاده رو تر از آغوش مستان نشاط افزا تر از گلگشت بستان

4 بهاراندودچون بام بر دوست گلاب آلوده همچون بستر دوست

1 ایا پروانهٔ بلبل ترنم جگر خون غنچهٔ آتش تبسم

2 همی خواهم به اندک روزگاری برانگیزانی از آتش بهاری

3 حدیث شمع کلکت برفروزد که هر کس بشنود جانش بسوزد

4 به حرف تازه ای خرم کنی گوش که تاریخ کهن گردد فراموش

1 زبان شوریده کلک شعله تحریر چنین کرد از زبان شعله تقریر

2 که در دوران شاه عیسی اورنگ که عیسی خواند پیشش درس فرهنگ

3 جهان کیوان خدیو عدل و انصاف اطاعت سنج امرش قاف تا قاف

4 فلک قدری عطارد خیل تاشی قیامت از شکوهش دور باشی

1 چنین زد نغمه پرداز حکایت نمک با زخمه بر تار روایت

2 که در عهد چنین آسودگی سنج دو بیدل را رسید از عاشقی رنج

3 دو هندوزادهٔ مشرب فرشته بشر خلقت ولی قدسی سرشته

4 ز طفلی شیر حسرت خوارهٔ عشق وفا پروردهٔ گهوارهٔ عشق

1 چو بر مغز پدر این ماجرا ریخت تو گفتی ابر رحمت بر گیاریخت

2 به دل زد نشتری از راه گوشش که بیخود گشت و باز آمد به هوشش

3 سخن از لب سفر ناکرده تا گوش جوابش چاره جویی بود و خاموش

4 پی حاجت روا کردن ز جا جست کمر بر جان و جان را بر میان بست

1 چو صبح این لعبت خاور نشیمن لوای شعله زد در دشت ایمن

2 جگر خون عاشق شوریده ایام در آغاز محبت حسرت انجام

3 چو گنج از خانهٔ ویران بر آمد تو گفتی یوسف از زندان برآمد

4 به پیش رو فکند از گل نقابی به مهتابی نهفته آفتابی