مثنوی سوز و گداز نوعی خبوشانی

1 چمن پیرای این آتش هوا باغ نمک سود این چنین سازد گل داغ

2 که چون این قصه در عالم سمرشد شه کار آزمایان را خبر شد

3 که دلکش دختری نادیده ایام لب از جلاب طفلی شیر آشام

4 درش در طبع نیسان قطره مانده صدف را حسرتش در خون نشانده

1 طلب کرد آن بت کافر لقب را به کوثر بار داد آن تشنه لب را

2 به فرمان شه آمد آتش آلود چو سرکش شعله ای پیچیده دردود

3 خرامان شد چو گل بر تخت آتش به دستی جان به دستی لخت آتش

4 قد چون شعله بر تعظیم خم داد زمین سجده را فیض ارم داد

1 اطاعت پیشگان شاهزاده به طاعت نقد جان بر کف نهاده

2 چو از شه نغمهٔ رخصت شنیدند به سوی هیمه چون آتش دویدند

3 ز بس چیدند بر هم صندل و عود جهان پر شد ز دود عنبر آلود

4 کم از مژگان به هم سودن زمانی مهیا شد سمندر آشیانی

1 چو نقش حال او شهزاده بر خواند گلاب از گلبن مژگان بر افشاند

2 دمی چون ابر رحمت زار بگریست که ما را شرم باد از تهمت زیست

3 ز غم مست از شراب گریه مدهوش در آتش راند مرکب چون سیاووش

4 بگفت ای شیر دل معشوق صادق همین باشد عروج عشق و عاشق

1 بهار آمد به استقبال نوروز چو عید بلبل از دنبال نوروز

2 بهاری از لعاب حور آبش کف سرچشمهٔ کوثر سحابش

3 سحابی مجلس افروز نظاره زماهش برق، و ز باران ستاره

4 هوا چو طبع من سرمایهٔ در صبا از خود تهی در عطر گل پر

1 به ماهی طعنه زد روزی سمندر که تو ممنون ز آبی من ز آذر

2 ز دلسردی است با آبت سر و کار من از دل گرمیم آتش پرستار

3 مزاج اهل عشق آتش نورد است ز آتش رو نتابد هرکه مرد است

4 تو کاتش از نقاب ما نه بینی عدم از بیم بر هستی گزینی