رباعیات حکیم نزاری قهستانی

1 آن به که ز روزگار نیکی ماند کز بد همه زشت و مرده ریگی ماند

2 با اهل صفا پیاله از دست منه تا در خم روزگار سیکی ماند

1 دروازه‌ی روزگار اگر بربندند و اجزای زمین به آسمان بربندند

2 برمی‌دهد از مهر زمین دل من تا روز اجل که آیم از سر بندند

1 در حلقه عشق هر که را جا کردند دل فارغش از معاد و مبدا کردند

2 تو دیده نداری که بینی گرنه سرّیست که بر دو کون پیدا کردند

1 ای یار به تو گر دگری بفرستند در هستی خویشت اثری بفرستند

2 با خویشتنت از دگری نیست خبر بس بی‌خبری، باخبری بفرستند

1 مهر و مه اگر مهر نگینت بوسند هر جا که قدم نهی زمینت بوسند

2 بر قاعده‌ی خلیفه می شاید اگر شاهان زمانه آستینت بوسند

1 این دم همه کس را نبود تا که زند در عشق منادی تولا که زند؟

2 ما هیچ به خود نه‌ایم و با او همه‌ایم آری لِمَنِ المُلک به جز ما که زند؟

1 آن‌ها که همیشه در قیامت باشند پیوسته کشنده‌ی غرامت باشند

2 از دل همه روزه در غرابت افتند وز بد همه ساله در ملامت باشند

1 با ما نه کند مگر از آنها که کند گر چه نبود عجب چنان ها که کند

2 نه روی شفاعت خطاها که کنیم نه طاقت صبر امتحان ها که کند

1 عشقی که چو عشق ماست نقصان نکند آن به که زیاده روی پنهان نکند

2 خاصیّت عشقی که مجازی نبود دردیست که جستجوی درمان نکند

1 ناهید زرشک پیرهن پاره کند کز دور نظر تیز درین باره کند

2 خورشید که صنعتش مرصّع کاریست زیبد که نگین‌هاش سیاره کند