کاش که من بودمی هم ره باد صبا از نزاری غزل 1
1. کاش که من بودمی هم ره باد صبا
تا گذری کردمی وقت سحر بر سبا
پاکا منّزها متعالی مهیمنا از نزاری غزل 1
1. پاکا منّزها متعالی مهیمنا
ای در درون جان و برون از صفات ما
به آب توبه فرو شستم آتش صهبا از نزاری غزل 3
1. به آب توبه فرو شستم آتش صهبا
ز توبه تازه شدم چون گل از نسیم صبا
همت مجنون نکرد جز به حبیب التجا از نزاری غزل 4
1. همت مجنون نکرد جز به حبیب التجا
لاجرم اندر جهان نام ببرد از وفا
دانی چه مصلحت را بل غاغ شد بخارا از نزاری غزل 5
1. دانی چه مصلحت را بل غاغ شد بخارا
تا این ستیزه گاران بی دل کنند مارا
توبه بشکستند ما را برسرجمع آشکارا از نزاری غزل 6
1. توبه بشکستند ما را برسرجمع آشکارا
برسرجمع آشکارا توبه بشکستند ما را
چو عکس لعل تو بر دیده بگذرد ما را از نزاری غزل 7
1. چو عکس لعل تو بر دیده بگذرد ما را
خیال خال تو در حالت آورد ما را
چو به ترک تاز بردی دل مستمند ما را از نزاری غزل 8
1. چو به ترک تاز بردی دل مستمند ما را
به کمینه بنده ی خود به از این نگر خدا را
نه کسی که باز پرسد ز فراق یار ما را از نزاری غزل 9
1. نه کسی که باز پرسد ز فراق یار ما را
نه غمی که می توان گفت به هر کس آشکارا
گر هیچ دلی داری دریاب دل مارا از نزاری غزل 10
1. گر هیچ دلی داری دریاب دل مارا
حال دل این بی دل میپسند چنین یارا
به سرنمی شود از روی شاهدان ما را از نزاری غزل 11
1. به سرنمی شود از روی شاهدان ما را
نشاط و خوش دلی و عشرت و تماشا را
چنان به روی خود آشفته کرده ای ما را از نزاری غزل 12
1. چنان به روی خود آشفته کرده ای ما را
که گل بنانِ چمن بلبلانِ شیدا را