کاش که من بودمی هم از حکیم نزاری قهستانی غزل 1
1. کاش که من بودمی هم ره باد صبا
تا گذری کردمی وقت سحر بر سبا
پاکا منّزها متعالی از حکیم نزاری قهستانی غزل 1
1. پاکا منّزها متعالی مهیمنا
ای در درون جان و برون از صفات ما
به آب توبه فرو شستم از حکیم نزاری قهستانی غزل 3
1. به آب توبه فرو شستم آتش صهبا
ز توبه تازه شدم چون گل از نسیم صبا
همت مجنون نکرد جز از حکیم نزاری قهستانی غزل 4
1. همت مجنون نکرد جز به حبیب التجا
لاجرم اندر جهان نام ببرد از وفا
دانی چه مصلحت را از حکیم نزاری قهستانی غزل 5
1. دانی چه مصلحت را بل غاغ شد بخارا
تا این ستیزه گاران بی دل کنند مارا
توبه بشکستند ما از حکیم نزاری قهستانی غزل 6
1. توبه بشکستند ما را برسرجمع آشکارا
برسرجمع آشکارا توبه بشکستند ما را
چو عکس لعل تو بر دیده از حکیم نزاری قهستانی غزل 7
1. چو عکس لعل تو بر دیده بگذرد ما را
خیال خال تو در حالت آورد ما را
چو به ترک تاز بردی از حکیم نزاری قهستانی غزل 8
1. چو به ترک تاز بردی دل مستمند ما را
به کمینه بنده ی خود به از این نگر خدا را
نه کسی که باز پرسد از حکیم نزاری قهستانی غزل 9
1. نه کسی که باز پرسد ز فراق یار ما را
نه غمی که می توان گفت به هر کس آشکارا
گر هیچ دلی داری از حکیم نزاری قهستانی غزل 10
1. گر هیچ دلی داری دریاب دل مارا
حال دل این بی دل میپسند چنین یارا
به سرنمی شود از از حکیم نزاری قهستانی غزل 11
1. به سرنمی شود از روی شاهدان ما را
نشاط و خوش دلی و عشرت و تماشا را
چنان به روی خود از حکیم نزاری قهستانی غزل 12
1. چنان به روی خود آشفته کرده ای ما را
که گل بنانِ چمن بلبلانِ شیدا را