خسرو و شیرین در خمسه نظامی گنجوی

1 ببین ای هفت ساله قره‌العین مقام خویشتن در قاب قوسین

2 منت پروردم و روزی خدا داد نه بر تو نام من نام خدا باد

3 درین دور هلالی شاد می‌خند که خندیدیم ماهم روزکی چند

4 چو بدر انجمن گردد هلاکت بر افروزند انجم را جمالت

1 چنین گفت آن سخن پرداز شبخیز کزان آمد خلل در کار پرویز

2 که از شبها شبی روشن چو مهتاب جمال مصطفی را دید در خواب

3 خرامان گشته بر تازی سمندی مسلسل کرده گیسو چون کمندی

4 به چربی گفت با او کای جوانمرد ره اسلام گیر از کفر برگرد

1 خداوندی که خلاق‌الوجود است وجودش تا ابد فیاض جود است

2 قدیمی کاولش مطلع ندارد حکیمی کاخرش مقطع ندارد

3 تصرف با صفاتش لب بدوزد خرد گر دم زند حالی بسوزد

4 اگر هر زاهدی کاندر جهانست به دوزخ در کشد حکمش روانست

1 شبی رخ تافته زین دیر فانی به خلوت در سرای ام هانی

2 رسیده جبرئیل از بیت معمور براقی برق سیر آورده از نور

3 نگارین پیکری چون صورت باغ سرش بکر از لکام و رانش از داغ

4 نه ابر از ابر نیسان درفشان تر نه باد از باد بستان خوش عنان‌تر

1 نظامی هان و هان تا زنده باشی چنان خواهم چنان کافکنده باشی

2 نه بینی در که دریاپرور آمد از افتادن چگونه بر سر آمد

3 چو دانه گر بیفتی بر سر آیی چو خوشه سر مکش کز پا درایی

4 مدارا کن که خوی چرخ تند است به همت رو که پای عمر کند است

1 چو داد اندیشه جادو دماغم ز چشم افسای این لعبت فراغم

2 ز هر عقلی مبارک بادم آمد طریق العقل واحد یادم آمد

3 شکایت گونه‌ای می‌کردم از بخت که در بازو کمانی داشتم سخت

4 بسی تیر از کمان افکنده بودم نشد بر هیچ کاغذ کازمودم

1 چه می‌گفتم سخن محمل کجا راند کجا می‌رفتم و رختم کجا ماند

2 به سلطانی چو شه نوبت فرو کوفت غبار فتنه از گیتی فرو روفت

3 شکوهش پنج نوبت بر فلک برد نفاذش کرد هفت اقلیم را خرد

4 خروش طبل وی گفتی دو میل است که می‌دانست کان طبل رحیل است