مثنویات در دیوان اشعار نشاط اصفهانی

1 سید کونین سبط مصطفا بهترین فرزند خیرالاولیا

2 پروریده حق در آغوش بتول زیب دامان، زینت دوش رسول

3 جبرئیلش مهد جنبان صبا شیر او را مایه از شیر خدا

4 منبع هستی ست آن فرخنده ذات رشحه رشحه زو رسد بر کائنات

1 طالب من گر شود یک ره کسی راهها بنمایمش هر سو بسی

2 چون مرا بشناسد از آیات من عاشق آید بر صفات ذات من

3 شد چو عاشق وزمن آگه شد همی زان پس او را زنده نگذارم دمی

4 بس عجب نبود اگر کشتم منش عاشق است و لازم آمد کشتنش

1 تا بکی ای نفس علت زای من ای شده درد از تو درمانهای من

2 تابع خوی تو باید بودنم روی دل سوی تو باید بودنم

3 روزگاری شد هوایت جسته ام هر چه جز یادت زخاطر شسته ام

4 بر هوای خویشتن بگزیدمت بر خدای خویشتن بگزیدمت

1 ای گرفتار جهان پیچ پیچ هیچ دانی کاین جهان هیچ است هیچ

2 ای تو از بیراه ره نشناخته توسن شهوت بهر سو تاخته

3 راه بیراه است و دزدان آگهند همرهان راه دزدان رهند

4 پشت بر مقصود پویی تا به کی مقصد از بیراهه جویی تا به کی

1 ای نمودی از وجودت بود من درد تو سرمایهٔ بهبود من

2 در زفیض خود برخ بگشادیم هر چه را لایق بدیدی دادیم

3 از درت چون ساختم ساز سفر کردم از آنجا چو آغاز سفر

4 زاد راه و توشه و سرمایه ام هم تو خود دادی بقدر پایه ام

1 گرضمیرم قابل اسرار نیست گر زبانم لایق گفتار نیست

2 تا ز جانم راز نقصان رشته اند در وجودم تخم حرمان کشته اند

3 دوری و محرومی و نادانیم از ازل نقش است بر پیشانیم

4 آنکه هر ناقص ز لطفش کامل است وانکه فیضش نیک و بد را شامل است

1 آفتابی آسمانها زوعیان گوهری بس بحرها دروی نهان

2 رای او مهری ولی برتر زاوج طبع او بحری ولی خالی زموج

3 چون حضیضش نیست کی او جش بود تنگ باشد بحر اگر موجش بود

4 موج کمتر بود بحر ارژرف بود آب کی ریزد چو کم از ظرف بود

1 زافرینش بیشتر حق بود و بس هستی از هستی مطلق بود و بس

2 ذات واجب بود و هستی کمال ایمن از هر نیستی و هر زوال

3 خواست تا سازد جهانی از عدم نیستی را داد در هستی قدم

4 نیستی با هستی آمیزش گرفت با بلندی پستی آمیزش گرفت

1 باز صبح است و برآمد آفتاب خواجه تا کی بر نمیخیزد ز خواب

2 نه اثر از عقل داری نه ز عشق نه گذر در کوفه داری نه دمشق

3 منکر عشقی تو یعنی عاقلی پس چرا اینگونه از خود غافلی

4 عشق اگر کفر است اگر دیوانگیست خواجه را با عقل هم بیگانگیست

1 باز عشق آهنگ یغما ساز کرد باز دل آشفتگی آغاز کرد

2 تند بادی باز بر کاهی وزید آتشی در خشک خاری جا گزید

3 باز ابری طرفه توفان زای شد آفتابی باز نور افزای شد

4 گر ز خود بینی ز راهی دور گشت ظلمتی از پای تا سر نور گشت