غزلیات نیر تبریزی

1 زد ننگ عشق کوس ملامت به نام ما ای پیک غم ببر به سلامت سلام ما

2 ساقی غم و جهان خم و دل جام و باده خون جم را خبر دهید ز بزم مدام ما

3 چون دور چشم یار به کام است باک نیست گو دور روزگار نباشد به کام ما

4 رنگ ریا نبرد ز سجاده آب نیل کو آتشی که پخته کند زهد خام ما

1 چشمت به غمزه کشت دو صد بیگناه را کو داوری که داد رسد دادخواه را

2 گفتم مرا تحمل ناز تو نیست گفت عشق احتمال کوه دهد پرّ کاه را

3 بیحاصل است جلوه خوبان بعهد تو نادر در آفتاب توان دید ماه را

4 آنشوخ دیده بین که زنهر شکار دل دزدد چه سان بخود زتغافل نگاه را

1 بستی برشته سر مو پای و دست ما گوئی برو که با تو نزیبد نشست ما

2 بازوی زهد پنجه عشق تو بر نتافت برکوب طبل حسن که برگشت شست ما

3 این تیغ وین سپر که نیابد بهمسری با باده بلند تو دیوار بست ما

4 ای آفتاب حسن تو خود پرده برمگیر زین سوی اختیار نظر نبست دست ما

1 بجان دوست که از درمران گدائی را که جز درت نشناسد در سرائی را

2 کدام دل که در او جا کند نصیحت خلق مگر خیال تو خالی گذاشت جائی را

3 بیا بصبر من و عشق خود مشاهده کن حدیث مورچه و سنگ آسیائی را

4 خدا کند که گزندت زچشم بدنرسد بدین صفت که دهی داد خود نمائی را

1 چند دربند کشم ایندل هر جائی را بیش از این صبر نباشد سر سودائی را

2 غمت آنروز که در کلبه دل بار انداخت بادب عذر نهادیم شکیبائی را

3 مصحف روی تو با اینخط زیبا چه عجب گر خط نسخ کشد دفتر زیبائی را

4 ناصحم گفت که چاهست در اینره هشدار بست دیدار تو ام دیده بینائی را

1 نفس باز پسین است زهجرت جانرا مژده ای بخت که شد عمر بسر هجرانرا

2 طاقت باج غمش در دل ویرانه نماند باز هشتم بوی این دهکده ویرانرا

3 محترم دار غم ایدل که خداوند کرم گرچه کافر بود اکرام کند مهمانرا

4 تندم از سر گذرد غافل و من غرق نگاه نیست از تلوسه غرقه خبر طوفانرا

1 در کمالت چه دهم داد سخندانی را حد گذشته است از آنصورت انسانی را

2 جرم دل نیست که چشم از تو بگرداند باز اختیاری نبود کشتی طوفانی را

3 پرده بردار که از لطف نیارد دیدن چشم کوته نظران صورت روحانی را

4 با تو همچشمی آهوی ختن عین خطاست سحر پهلو نزند آیت یزدانی را

1 صنما نه میل مسجد نه سر کنشت ما را که قمار عشق از این غم همه داد گشت ما را

2 بفدای شورت ایعشق نه چنان ببر زهوشم که بدفتر جنون هم نتوان نوشت ما را

3 دو هزار سنگ طفلان خورم هنوز سبزم زفرح که پیر دهقان بره تو کشت ما را

4 زنظر تو شاه خوبان مفکن بهل نگارا که مصوّران کج بین بکشند زشت ما را

1 کس نزد پای بگویت که نه سر داد آنجا روید از خاک مگر خنجر بیداد آنجا

2 زلفت ار گرد برانگیخت زشهری چه عجب خاک یکسلسله دل آمده بر باد آنجا

3 بهوای گل رویت چمنی باز نماند که نیامد دل شوریده بفریاد آنجا

4 چه فتاده است در آنکوی که نگذشت بر او باری از قافله دل که نیفتاد آنجا

1 از حد گذشت جلوه فروهل نقاب را زین تیره روز تر مپسند آفتاب را

2 معذورمی ایصنم همه گر تندی است وجور مستی و از خطا نشناسی صواب را

3 میگفت دل چو میزدمش بوسه بر دهان باید کشید تلخی این شکر اب را

4 تا شست چشم مست تو تیر و کمان گرفت از چشم فتنه برد تمنای خواب را