اضافات در دیوان اشعار فارسی عمادالدین نسیمی

1 ما مظهر ذات کبریاییم ما جام جم جهان نماییم

2 ای تشنه! بیا که در حقیقت ما آب حیات جان فزاییم

3 ای در غلط از ره دوبینی آیا تو کجا و ما کجاییم؟

4 معلوم شود که غیر حق نیست از چهره نقاب اگر گشاییم

1 ای حسن تو دردانه چو ک . . . بنند اعلا چون نقطه فردی

2 و آن نقطه ذات است ز «با» گشته هویدا در دیده مردی

3 شری است ترا در همه گنجینه دل ها ای مخزن اسرار

4 شوری است ترا در همه سر نسبت غوغا هر سوی که گردی

1 ای مطلع خوبی رخ چون ماه تمامت برخاسته غوغای قیامت ز قیامت

2 در دور رخت تا نبود هیچ ندامت ماییم و غم عشق و سر کوی ملامت

3 یا روی تو چه گویم که چه ماهی است پرآشوب یا هندوی زلفت چه سیاهی است پرآشوب

4 از مردم چشمت که سپاهی است پرآشوب شهری است پر از فتنه و راهی است پرآشوب

1 ای شاه تخت «من عرف » شد نقد طاعاتم تلف

2 در بقاء بحر لطف دستم تو گیری از شرف

3 تا دامنت آرم به کف یا حضرت شاه نجف

4 در بند عصیانم اسیر دارم گناهان کبیر

1 هرکس که دید خال و خط و موی و روی تو آشفته شد چو موی تو بر گرد روی تو

2 در جست و جوی وصل تو و گفت و گوی تو سرگشته ام به هر طرف از آرزوی تو

3 ناقابل است آن که بنامد به کوی تو آن کس که در گذار تو افتاد قابل است

4 روز ازل که مهر ترا در خور آمدم چون دانه ای فتاد از آن بر سر آمدم

1 دانی بیان آنکه اذا الشمس کورت معنی چه گفته اند بزرگان پارسا

2 یعنی وجود «فضل » سر از خاک برگرفت خورشید و ماه را نبود آن زمان ضیا

1 جرمی که کرده ام اگر آری به روی من مانند ابر آب شوم در دم از حیا

2 گر من گنه کنم کرمت بی نهایت است شب را امید هست که روز آید از قفا

1 توبه کند کسی که به وقت گل از شراب کی توبه اش قبول کند غافرالذنوب

2 قطع تعلق از همه لذات کرده ایم الا ز جام باده گلگون و روی خوب

1 آدم به سهو کرد خطایی و سجده کرد زو درگذشت حق که خداوند عالم است

2 بر آدمی ز غفلت اگر واردی رود تو نیز درگذر که ز فرزند آدم است

1 شرق و غرب از فتنه یأجوج چون شد پرفساد تی و میم و واو و ری قد کان جبارا عنید

2 مظهر لطف الهی، هادی انس و ملک آن که مثلش کس ندید و هم نخواهد نیز دید

3 چون به ظلم از ملک شروانش طلب کردند و رفت بر در آلینجه بود آن نطفه شمر و یزید

4 خوک و خرس و دیو و دد، مردود ملعون نجس بد فعال و بد سیر بدبخت و مردار پلید