غزلیات در دیوان اشعار فارسی عمادالدین نسیمی

1 ای خیال چشم مستت خون صهبا ریخته زلف مشکین تو را سرهاش در پا ریخته

2 حقه مرجان منظوم تو پیش جوهری از دو لعل، آب رخ لؤلؤی لا لا ریخته

3 روی چون گلبرگ شیرین تو، ای گلزار حسن! مشک و عنبر بر گل از مشک سمن سا ریخته

4 در چمن پیش خیال عارضت باد صبا کرده ابتر مصحف گل را و اجزا ریخته

1 ای رخ ماه پیکرت شاهد بر پری زده حسن تو در جهان جان تخت سکندری زده

2 روی تو شمس والضحی، خط تو نون والقلم لوح و دوات و کلک را بر سر مشتری زده

3 دفتر لاله را رخت شسته ورق بر آب جو خاتم حسن و لطف را ختم پیمبری زده

4 مهره مهر طلعتت ای قمر منیر من طلعت آفتاب را طعنه بر انوری زده

1 گر شبی دولت به دستم زلف یار انداختی سایه اقبال بر من روزگار انداختی

2 چشم مستش گر نظر کردی بر اهل خانقاه مردم خلوت نشین را در خمار انداختی

3 دولت دنیی و عقبی وصل یار است ای دریغ بختم این دولت شبی گر در کنار انداختی

4 هم ز مژگانش دلم را ناوکی بودی نصیب چشم ترکش گر چنین لاغر شکار انداختی

1 دل ما جای غم توست و تو هم می‌دانی من سگ کوی توام از چه رهم می‌رانی؟

2 ترک تقلید کن ای زاهد خودبین! به خود آ دو سه روزی که در این دیر کهن ویرانی

3 رو به آدم کن اگر اهل دلی از همه رو تا توان گفت به تحقیق تو هم انسانی

4 جهد آن کن که شوی واقف اسرار وجود ورنه از زمره دجال خر نادانی

1 وصالت عمر جاوید است و بخت سعد و فیروزی مبارک صبح و شام آن، که شد وصل تواش روزی

2 بیا ای رشک ماه و خور! شبی با ما به روز آور که داد اندیشه زلفت شبم را صورت روزی

3 مکن دعوت به شبخیزی و تسبیح، ای خرد ما را که دیگر شاهد و جام است ورد ما شبانروزی

4 شب هجران به پایان رفت و روز وصل یار آمد بیا ای غره فردا، اگر مشتاق امروزی

1 ای ظاهر از مظاهر اشیا! خوش آمدی وی نور چشم مردم بینا! خوش آمدی

2 آن اولی که نیست ترا آخری پدید پنهان ز جمله در همه پیدا خوش آمدی

3 سود و زیان و مایه بازار عاشقان از بهر توست بر سر سودا خوش آمدی

4 بی چون و بی چگونه تو را یافتم، کنون اندر لباس آدم و حوا خوش آمدی

1 ای بر گل عذارت ریحان تر نوشته وز مشک سوده نسخی بر گلشکر نوشته

2 سی و دو حرف موزون مانند در مکنون ایزد بر آن رخ چون شمس و قمر نوشته

3 ای مصحف جمالت خطی که دست قدرت بود از برای موسی بر لوح زر نوشته

4 تا کن فکان بدانند اسرار حسن رویت نام رخ تو را حق بر ماه و حور نوشته

1 در عشق تو ای مهرو! عاشق چو منی کوکو؟ تا بر سر ویرانها چون کوف زند «کو کو»

2 سوزد به غمت، سازد، در راه تو جان بازد وانگه نظر اندازد بر روی تو از شش سو

3 ای غیرت ماه و خور، بردار نقاب از رخ تا پیش مه رویت بر خاک نهد مه رو

4 تا بر اثر پایت مالم رخ و پیشانی افتاده چو خورشیدم بر خاک سر هر کو

1 پاک دار آینه ات آینه اللهی گر در آیینه جان صورت حق می خواهی

2 گر شوی خاک نشین بر در میخانه چو ما ملک جاوید بدست آری و شاهنشاهی

3 هر که را آتش سودای تو در دل نگرفت کی چو شمع از دل عاشق بودش آگاهی

4 شده ام عاشق آن چهره که با حسن رخش مهر و مه را نرسد دعوی صاحب جاهی

1 ای در بلا فتاده دل مبتلای من کس را مباد هیچ بلا چون بلای من

2 از درد عشق یار چنان مبتلا شدم کاندر جهان طبیب نداند دوای من

3 عشق از برای دل بود و دل برای عشق من از برای دردم و درد از برای من

4 نقش خیال یار ز پیشم نمی رود گر صد هزار تیغ رسد در قفای من