غزلیات در دیوان اشعار فارسی عمادالدین نسیمی

1 ای سر زلف شکن بر شکن و چین بر چین بستد از ملکت روم وز حبش لشکر چین

2 چین به چین نافه چین کرده به چین گل برچین نرگسش خفته و از یاسمینش گل برچین

3 ز گل دسته ببسته صنمم سنبل تر ز هرش رشته فرو هشته دوصد نافه (چین)

4 حلقه در حلقه گره در گره و بند به بند پیچ در پیچ و زره بر زره و چین برچین

1 به عشقت جان و دل دادم به غم زان گشتم ارزانی به بند زلفت افتادم از آنم در پریشانی

2 چو چشمت گوشه‌گیرم چون ز چشمت دل نگه دارم که با این چشم و این ابرو بلای گوشه‌گیرانی

3 به ابرو هر نفس چشمت دلی می‌دزدد از مردم ندانم چون نگه دارم دل از دزدان پنهانی

4 چه روز است ای صنم! رویت که روشن می‌کند هردم رموز لیلة الاسری در آن گیسوی ظلمانی

1 از می عشقش کنون مستم نه هی بی می عشقش دمی هستم نه هی

2 جز کمند زلف عنبرچین او نقش زناری دگر بستم نه هی

3 ای که می گویی به جان رستی ز عشق من ز جان از عشق او رستم نه هی

4 دل ز جوی عشق می گوید بجه من حریف این چنین جستم نه هی

1 آیینه دل پاک دار، ای طالب دیدار او باشد که اندازد نظر در آینه رخسار او

2 از مصحف رویش بخوان سی و دو حرف لم یزل تا ره بری بر ذات حق، واقف شوی ز اسرار او

3 ذاتی که بود از جسم و جان، در پرده عزت نهان رخساره بنماید عیان، هم بشنوی گفتار او

4 میزان عدل آورده است آن مه برای مشتری قلب و دغل بگذار اگر داری سر بازار او

1 ماه اگر خوانم رخت را، نیست مه تابان چنین سرو اگر گویم قدت را، راستی هست آن چنین

2 خلقت جان از ازل بود از لب شیرین تو در جهان زان شد به نزد خلق شیرین جان چنین

3 آفرین بر زلف و بر خالت که در عالم جز او هندویی نگرفته باشد روم و ترکستان چنین

4 بشکند بازار حور و طوبی آن ساعت که تو بی نقاب آیی به باغ روضه رضوان چنین

1 آن که ماه از شرم رویش بی نقاب آید برون وز گریبانش سحرگه آفتاب آید برون

2 گفتمش: بر عارضت آن قطره های ژاله چیست؟ زیر لب خندید و گفت: از گل گلاب آید برون

3 آن که دعوی می کند در دور چشمت زاهدی خرقه اش را گر بپالایی شراب آید برون

4 کی برون آید لبت از عهده بوسی که گفت چون محال است کآب حیوان از سراب آید برون

1 روی خداست ای صنم روی تو، رای من ببین روی خداست ای صنم روی تو، رای من ببین

2 یار به عشوه خون من خورد و حلال کردمش جور و جفای او نگر، مهر و وفای من ببین

3 نافه مشک چین اگر با تو دم از خطا زند روی سیاه را بگو زلف دو تای من ببین

4 (پیش تو بر زمین چو زد مردم دیده اشک را گفت به اشک پهلوان، مشک سقای من ببین)

1 با چنین حسن آن صنم گر بی حجاب آید برون آفتاب از برقع و ماه از نقاب آید برون

2 گر شبی طالع شود بر بام چون بدرالدجا تا صباح از شام زلفش آفتاب آید برون

3 تا بود مهمان چشم من خیال چشم او از سر چشمم کجا سودای خواب آید برون

4 گر چو شمع از آتش دل چشم تر دارم چه عیب هر که را سوزد دماغ از دیده آب آید برون

1 ای ز قیام قامتت هر طرفی قیامتی جز تو که دارد این چنین خوب و لطیف قامتی

2 تا به سجود چون ملک پیش تو سر نهاده ام دیو رجیم می کند هر نفسم ملامتی

3 هر که نکرد جان و دل با دو جهان نثار تو هر نفسی که می زند هست بر او غرامتی

4 جان و جهان و دین و دل صرف ره تو می کنم تا نبود به محشرم روز جزا ندامتی

1 گر شبی ماه من از ابر نقاب آید برون دیگر از شرمش عجب گر آفتاب آید برون

2 گر به جای خواب گیرد صورتش جا در نظر دیده می شویم به خون، تا نقش خواب آید برون

3 هست همرنگ شراب اشکم مدام از خون دل همچو خونابی که از چشم کباب آید برون

4 آنچنان مستم که گر فصاد بگشاید رگم از عروق من به جای خون شراب آید برون