مثنوی طاقدیس ملا احمد نراقی

1 صبر از آثار جسم ظاهر است دیده های ظاهر آن را ناظر است

2 شکر و شوق و شادی و میل و نشاط هست آنها را به باطن ارتباط

3 صبر کار دست و پایست و زبان شکر شغل خاطر و جان جنان

4 صبر در آرام و اعضای تو است گرچه باشد در دل از غم صد شکست

1 ای پدر خنجر برآر از آستین بر زمین بگذار از عجزم جبین

2 لیکن از من ای نیای مهربان صد تحیت جانب مادر رسان

3 پس خدا را سجده و تعظیم کرد گفت بسم الله خود تسلیم کرد

4 پس نهادش سر به زانو آن جناب دست و پایش بست محکم با طناب

1 هرکسی بستاند از تو بهر خویش عاقبت نی سبلتت ماند نه ریش

2 بود مردی پیش از این عهدی بعید نیم ریش آن سیه نیمی سفید

3 داشت در خانه دو زن پیر و جوان مرد روزی بود ازین روزی از آن

4 چون رسیدی نوبت برنا صنم سر به دامانش نهادی بهر لم

1 چون خلیل الله فکند آن را شهاب سوی اسماعیل آمد با شتاب

2 دام تلبیس و حیل را ساز کرد مکر و کید و وسوسه آغاز کرد

3 زد به سنگ آن را پس اسماعیل راد سنت رمی جمار از این نهاد

4 می کنم یعنی ز خود دور اهرمن همچو اسماعیل آن شاه زمن

1 گفت قاضی گوش او را ای عمو از چه رو دندان گرفتی گوش او

2 گفت خصم ای قاضی با داد و دین افتورا گوید نکردم من چنین

3 عرش را ثابت کن آنگه نقش کن ورنه بگذر ترک نقش و عرش کن

4 مدعی را گفت قاضی کو شهود اندرین مطلب بیاور زود زود

1 در ریاضت روزی آوردی به شب شب رسانیدی به روز اندر طلب

2 کرده بر خود راحت دوران تمام روز و شب اندر صیام و در قیام

3 بر دهان نفس افکنده لگام زان لگامش میخها رفته به کام

4 تیغ فرمان بر سرش واداشته صد رقیبش پیش و پس بگماشته

1 آمد و گفت ای خلیل مؤتمن یک نصیحت بشنو از من بی سخن

2 ناصحی هستم تورا بس مهربان گوش کن پند من ای شاه جهان

3 از خرد باشد شنیدن پند پیر گرچه باشی در خرد خود بی نذیر

4 پند پیر از جان شیرین خوشتر است سوی دولت پند پیرت رهبر است

1 شست هاجر پیکر فرزند را شانه زد آن کاکل دلبند را

2 مشک زد آن زلف عنبربار را زد گلاب آن چهره ی گلنار را

3 سرمه اش در دیده ی مخمور کرد ظلمتی را داخل اندر نور کرد

4 جامه پوشانید او را رنگ رنگ اندر آغوش در کشیدش تنگ تنگ

1 ای زمین کربلا دل شاد زی تا قیامت زان سبب آباد زی

2 البشاره ای زمین کربلا کایدت مهمان سلطان الوری

3 آسمان شو عرش شو بر خود ببال گردن دولت بکش بربند یال

4 قبه ی عزت به گردون کن بلند هم بر آن پیرایه مهر و ماه بند

1 کآمد از دربار عزت جبرئیل کاروان ملک سرمد را دلیل

2 گفت بعد از صد درود و صد سلام کای فراز قاب قوسینت مقام

3 گویدت حق با سلام و با درود کای وجودت هر دو عالم را گشود

4 کشته خود را در ره ما هرکسی پشته ها از کشته ها دارم بسی