دفتر ششم در مثنوی معنوی جلال الدین محمد مولوی

1 بعد سالی باز جوحی از محن رو به زن کرد و بگفت ای چست زن

2 آن وظیفهٔ پار را تجدید کن پیش قاضی از گلهٔ من گو سخن

3 زن بر قاضی در آمد با زنان مر زنی را کرد آن زن ترجمان

4 تا بنشناسد ز گفتن قاضیش یاد ناید از بلای ماضیش

1 شاه‌زاده پیش شه حیران این هفت گردون دیده در یک مشت طین

2 هیچ ممکن نه ببحثی لب گشود لیک جان با جان دمی خامش نبود

3 آمده در خاطرش کین بس خفیست این همه معنیست پس صورت ز چیست

4 صورتی از صورتت بیزار کن خفته‌ای هر خفته را بیدار کن

1 زآتش عاشق ازین رو ای صفی می‌شود دوزخ ضعیف و منطقی

2 گویدش بگذر سبک ای محتشم ورنه ز آتش‌های تو مرد آتشم

3 کفر که کبریت دوزخ اوست و بس بین که می‌پخساند او را این نفس

4 زود کبریت بدین سودا سپار تا نه دوزخ بر تو تازد نه شرار

1 کوچکین رنجور بود و آن وسط بر جنازهٔ آن بزرگ آمد فقط

2 شاه دیدش گفت قاصد کین کیست که از آن بحرست و این هم ماهیست

3 پس معرف گفت پور آن پدر این برادر زان برادر خردتر

4 شه نوازیدش که هستی یادگار کرد او را هم بدان پرسش شکار

1 چون مسلم گشت بی‌بیع و شری از درون شاه در جانش جری

2 قوت می‌خوردی ز نور جان شاه ماه جانش هم‌چو از خورشید ماه

3 راتبهٔ جانی ز شاه بی‌ندید دم به دم در جان مستش می‌رسید

4 آن نه که ترسا و مشرک می‌خورند زان غذایی که ملایک می‌خورند

1 حق به عزرائیل می‌گفت ای نقیب بر کی رحم آمد ترا از هر کئیب

2 گفت بر جمله دلم سوزد به درد لیک ترسم امر را اهمال کرد

3 تا بگویم کاشکی یزدان مرا در عوض قربان کند بهر فتی

4 گفت بر کی بیشتر رحم آمدت از کی دل پر سوز و بریان‌تر شدت

1 هم‌چو آن شیبان که از گرگ عنید وقت جمعه بر رعا خط می‌کشید

2 تا برون ناید از آن خط گوسفند نه در آید گرگ و دزد با گزند

3 بر مثال دایرهٔ تعویذ هود که اندر آن صرصر امان آل بود

4 هشت روزی اندرین خط تن زنید وز برون مثله تماشا می‌کنید

1 حاصل آن روضه چو باغ عارفان از سموم صرصر آمد در امان

2 یک پلنگی طفلکان نو زاده بود گفتم او را شیر ده طاعت نمود

3 پس بدادش شیر و خدمتهاش کرد تا که بالغ گشت و زفت و شیرمرد

4 چون فطامش شد بگفتم با پری تا در آموزید نطق و داوری

1 قصه کوته کن که رای نفس کور برد او را بعد سالی سوی گور

2 شاه چون از محو شد سوی وجود چشم مریخیش آن خون کرده بود

3 چون به ترکش بنگرید آن بی‌نظیر دید کم از ترکشش یک چوبه تیر

4 گفت کو آن تیر و از حق باز جست گفت که اندر حلق او کز تیر تست