دفتر پنجم در مثنوی معنوی جلال الدین محمد مولوی

1 شه حسام‌الدین که نور انجمست طالب آغاز سِفر پنجمست

2 این ضیاء الحق حسام الدین راد اوستادان صفا را اوستاد

3 گر نبودی خلق محجوب و کثیف ور نبودی حلقها تنگ و ضعیف

4 در مدیحت دادِ معنی دادمی غیر این منطق لبی بگشادمی

1 کافران مهمان پیغامبر شدند وقت شام ایشان به مسجد آمدند

2 که آمدیم ای شاه ما اینجا قنق ای تو مهمان‌دار سکان افق

3 بی‌نواییم و رسیده ما ز دور هین بیفشان بر سر ما فضل و نور

4 گفت ای یاران من قسمت کنید که شما پر از من و خوی منید

1 شه حسام‌الدین که نور انجمست طالب آغاز سِفر پنجمست

2 این ضیاء الحق حسام الدین راد اوستادان صفا را اوستاد

3 گر نبودی خلق محجوب و کثیف ور نبودی حلقها تنگ و ضعیف

4 در مدیحت دادِ معنی دادمی غیر این منطق لبی بگشادمی

1 آب چون پیگار کرد و شد نجس تا چنان شد که آب را رد کرد حس

2 حق ببردش باز در بحر صواب تا به شستش از کرم آن آب آب

3 سال دیگر آمد او دامن‌کشان هی کجا بودی به دریای خوشان

4 من نجس زینجا شدم پاک آمدم بستدم خلعت سوی خاک آمدم

1 تو خلیل وقتی ای خورشیدهش این چهار اطیار ره‌زن را بکش

2 زانک هر مرغی ازینها زاغ‌وش هست عقل عاقلان را دیده‌کش

3 چار وصف تن چو مرغان خلیل بسمل ایشان دهد جان را سبیل

4 ای خلیل اندر خلاص نیک و بد سر ببرشان تا رهد پاها ز سد

1 مصطفی صبح آمد و در را گشاد صبح آن گمراه را او راه داد

2 در گشاد و گشت پنهان مصطفی تا نگردد شرمسار آن مبتلا

3 تا برون آید رود گستاخ او تا نبیند درگشا را پشت و رو

4 یا نهان شد در پس چیزی و یا از ویش پوشید دامان خدا

1 کافرک را هیکلی بد یادگار یاوه دید آن را و گشت او بی‌قرار

2 گفت آن حجره که شب جا داشتم هیکل آنجا بی‌خبر بگذاشتم

3 گر چه شرمین بود شرمش حرص برد حرص اژدرهاست نه چیزیست خرد

4 از پی هیکل شتاب اندر دوید در وثاق مصطفی و آن را بدید

1 این سخن پایان ندارد آن عرب ماند از الطاف آن شه در عجب

2 خواست دیوانه شدن عقلش رمید دست عقل مصطفی بازش کشید

3 گفت این سو آ بیامد آنچنان که کسی برخیزد از خواب گران

4 گفت این سو آ مکن هین با خود آ که ازین سو هست با تو کارها

1 این نماز و روزه و حج و جهاد هم گواهی دادنست از اعتقاد

2 این زکات و هدیه و ترک حسد هم گواهی دادنست از سر خود

3 خوان و مهمانی پی اظهار راست کای مهان ما با شما گشتیم راست

4 هدیه‌ها و ارمغان و پیش‌کش شد گواه آنک هستم با تو خوش

1 این سخن پایان ندارد مصطفی عرضه کرد ایمان و پذرفت آن فتی

2 آن شهادت را که فرخ بوده است بندهای بسته را بگشوده است

3 گشت مؤمن گفت او را مصطفی که امشبان هم باش تو مهمان ما

4 گفت والله تا ابد ضیف توم هر کجا باشم بهر جا که روم