شهرآشوب در توصیفات مسعود سعد سلمان

1 من دوش بپرسیدم بر وجه یقینت زان بت که به نحو اندر زین الادبا شد

2 گفتم که بود جانا مکسور به علت زلفین تو بی علت مکسور چرا شد

3 گفتا که پر از همزه ست این زلف چو لامم مکسور کند لام تو را ظن خطا شد

1 ای نگاری که ز خوبی رخت حور در خلد گرفتار بماند

2 رخ تو حسن به پرگار بزد در میان نقطه پرگار بماند

1 ای بت شکر لب شیرین دهان خوبتر از عمری و خوشتر ز جان

2 روزه همی داری مردم کشی راست نیایند به هم این و آن

3 هر چه تو را دارد از روزه سود داردت از کشتن عاشق زیان

1 کی خرند از تو فیروزه هرگز چون ببینندت ای بدیع نگار

2 لب و دندان تو همی بینند لعل خوشرنگ و لؤلؤ شهوار

3 هر چه فیروزه بایدت بفروش شبه از بهر چشم زخم بدار

1 آلت کشتن داری صنما غمزه و کارد زین دو ناکشته ز دستت نرهد جانوری

2 تو مرا جانی و چون با تو بوم جانوری زنده گردم که ز دیدار تو یابم نظری

3 می بترسم که مرا روزی بکشی تو از آنک جانور کشتن نزد تو ندارد خطری

1 تا بدیدم که شد از دست تو ای جان پدر قلم چون زر بر کاغذ چون سیم روان

2 من به امید وصال تو به کردار قلم لاغر و زرد و نوان گشتم و گریان و دوان

3 من بسان قلم ار روزی فرمان دهیم به سر خود چو قلم گردم پیش تو روان

1 من وقف کرده ام به تو مر دل را ویران چرا کنی دل من ای جان

2 گویی که قاضیم نه همانا که قاضی بود که وقف کند ویران

1 ای لب تو چنانک زو در عمر نتوان شهد و نوش نوشیدن

2 عارض تو گرفت مذهب مصر که بخواهد سیاه پوشیدن

1 عیش و نشاط و شادی و لهوست مرمرا تا ساقی من آن بت حوری لقا کند

2 زهره ست و ماه باده و رویش بروشنی زان هر دو نور مجلس ما پر ضیا کند

3 آری چو ماه و زهره به یک جا قران کنند عیش و نشاط و شادی و لهو اقتضا کند

1 خواهی که درد ناید بر چشمت آنجا که ناصواب بود منگر

2 اکنون گمان برم که ز چشم بد آسیب یافت چشم تو ای دلبر

3 یا نیست سرخ چشم تو از علت عکس رخت فتاده به چشم اندر