رباعیات در دیوان اشعار مسعود سعد سلمان

1 بگشای چو گل به وعده راست دهن ور نه ز تو چون لاله کنم پیراهن

2 دعوی دلست با توام بند مزن وآنک در حکم عشق و اینک تو و من

1 روزم تیره ست از آن رخ مهوش تو عیشم تلخست از آن لبان خوش تو

2 هستم صنما تا بشدم از کش تو دلخسته تر از گوهر گوهر کش تو

1 آنی که زمان زمان مرا عشق تو بوست بی روی نکوی تو نکویی نه نکوست

2 در عشرت و در نشاط امروز ای دوست بیرون آیی همی چو بادام از پوست

1 وصلش شادیست وز پسش زود غم است آزرده ز من شادی و خشنود غم است

2 ای آفت دل ز آتش دل دود غم است مایه است هوای تو بر او سود غم است

1 همچون قلمم ز بیخ کندی به ستم کردیم نوان و لاغر و زرد و دژم

2 وانگاه فرو بردیم ای شهره صنم در آب سیاه و گل تیره چو قلم

1 شاها ملکا جهان به فرمان تو باد ملک تو شکفته باغ و بستان تو باد

2 شمشیر تو در دست تو برهان تو باد رحمت همه بر دل و تن و جان تو باد

1 سلطان ملک اقبال عنان داد به تو درهای نشاط شاه بگشاد به تو

2 گشته ست زمانه نیک دلشاد به تو تا حشر زمانه همچنین باد به تو

1 خامش نشود همی ز غلغل بلبل بشنو که خوش آیدت ز بلبل غلغل

2 ای دو لب تو گل و دو رخسار تو گل مل ده بر گل که خوش بود بر گل مل

1 چون دانش بود مهربان دایه من از فخر و شرف زد همه پیرایه من

2 از مایه من بلند شد پایه من من دریا ام کم نشود مایه من

1 مسعود که بود سعد سلمان پدرش اندر سمجی است چون سنگ درش

2 در حبس بیفزود بر آتش خطرش عودی است که پیدا شد از آتش هنرش