قصاید در دیوان اشعار مسعود سعد سلمان

1 چون نای بینوایم ازین نای بینوا شادی ندید هیچ کس از نای بینوا

2 با کوه گویم آنچه ازو پر شود دلم زیرا جواب گفته من نیست جز صدا

3 شد دیده تیره و نخورم غم ز بهر آنک روزم همه شب است و صباحم همه مسا

4 انده چرا برم چو تحمل ببایدم روی از که بایدم که کسی نیست آشنا

1 به نو بهاران غواص گشت ابر هوا که می برآرد ناسفته لؤلؤ از دریا

2 به لؤلؤ ابر بیاراست روی صحرا را مگر نشاط کند شهریار زی صحرا

3 مگر که راغ سپهر است و نرگسان انجم مگر که باغ بهشت است و گلبنان حورا

4 زمین به خوبی چون روی دلبر گلرخ هوا به خوشی چون طبع مردم دانا

1 دوش در روی گنبد خضرا مانده بود این دو چشم من عمدا

2 لون انفاس داشت پشت زمین رنگ زنگار داشت روی هوا

3 کلبه ای بود پر ز در یتیم پرده ای پر ز لؤلؤ لالا

4 آینه رنگ عیبه ای دیدم راست بالاش در خور پهنا

1 شب آمد و غم من گشت یک دو تا فردا چگونه ده صد خواهد شد این عنا و بلا

2 چرا خورم غم فردا وزآن چه اندیشم که نیست یک شب جان مرا امید بقا

3 چو شمع زارم و سوزان و هر شبی گویم نماند خواهم چون شمع زنده تا فردا

4 همی بنالم چون چنگ و خلق را از من همی به کار نیاید جز این بلند نوا

1 خردم نمود گردش چرخ چو آسیا واکنون به خون دیده به سر شد همی مرا

2 از درد و رنج فرقت جانان شدم چنانک باد هوا نیم من و شد باد من هوا

3 چون کهربا به رنگم و آن قوتم نماند کان کاه بر کشم که ربایدش کهربا

4 هر چند بیش گریم تشنه ترم به وصل از آب کس شنید که افزون شود ظما

1 زهی موفق و منصور شاه بی همتا زهی مظفر و مشهور خسرو والا

2 زهی جهان سعادت به تو فزوده خطر زهی سپهر جلالت به تو گرفته ضیا

3 زهی به عالی امرت اسیر کشته قدر زهی به نافذ حکمت مطیع گشته قضا

4 زهی سپهر به اقبال تو فکنده امید زهی زمانه به فرمان تو بداده رضا

1 زلفین سیاه آن بت زیبا گشته است طراز روی چون دیبا

2 آن سرو که نیستش کسی همسر وان ماه که نیستش کسی همتا

3 بر عاج شکفته بینمش لاله در سیم نهفته یابمش خارا

4 بر تخته سیم اوفتد بر هم از سایه دو توده عنبر سارا

1 تا از بر من دور شد آن لعبت زیبا از هجر نیم یک شب و یک روز شکیبا

2 بس شب که به یک جای نشستیم و همه شب زو لطف و لطف بود وز من ناله و نینا

3 ای آن که تو را زهره و مه نیست همانند وی آن که تو را حور و پری نامده همتا

4 نه چون دل من بود به زاری دل وامق نه چون رخ تو بود به خوبی رخ عذرا

1 شاهان جهان شاهی و شاه جهانیا در چشم جور و عدل پدید و نهانیا

2 بایسته تر به خسروی اندر ز دیده ای شایسته تر به مملکت اندر زجانیا

3 عقل و روان به لطف نیابد همی تو را گویی که عقل دیگر و دیگر روانیا

4 روشن به توست سنت و آیین خسروی تازه به توست رسم و ره پهلوانیا

1 ای رفیقان من ای عمر و منصور و عطا که شما هر سه سمائید و هوائید و صبا

2 کرده بیچاره مرا جوع به ماه رمضان خبری هست ز شوال به نزدیک شما

3 تا به مغرب ننموده است مرا چهره هلال من چنان گشتم از ضعف که در شرق سها

4 عید گویی که همی آید از سنگ برون یا مه روزه مرا می دهد از سنگ حیا