غزلیات کمال خجندی

1 درین پستی گر آن مه را نیابی به بالا هم شوی آنجا نیابی

2 طنابت کی کشد زین سو به بالا سر رشته از اینجا تا نیایی

3 تو هیچی با وجود او وز این هیچ نیایی هیچ تا او را نیابی

4 شوی گم زیر پنهانخانه خاک گر آن معشوق را پیدا نیابی

1 نشان خاک پای او اگر می یافتم جایی سرم می گشت در پائیش غلطان دیده در پایی

2 تمنا کرده ام با خود که در پایش فتم بی خود کم افتد در سر عاشق ازین خوشتر تمنائی

3 دل پروانه پیش شمع رأی سوختن دارد نه بینم در میان جمع روشنتر ازین رایی

4 جمالت را چو بازاریست نیز از غمزه و مژگان رها کن تا کند زلفت به حسن خویش سودائی

1 ندارد دلم طاقت بی توی که کردست چشم توام جادوی

2 ز نو ابروبت ساخت شیدا مرا چنینها کند ماه نو در توی

3 گشودند چشمان تو ترک و هند به ناوک کشی و کمان ابروی

4 چه دولت که آن پای را در سرست که دارد به زلف تو هم زانوی

1 گر تو دل ما سوختی از آتش دوری ما بی تو به دل بر نزدیم آب صبوری

2 هرچند که دور از تو چو فرهاد فتادیم چون سنگ دلان دل ننهادیم بدوری

3 دانم نخوری غم ز هلاک من رنجور در ماتم بلبل ننشیند گل سوری

4 تا با توام از روضه نیندیشم و از حور هرجا نونی آن روضه خلدست و تو حوری

1 چو گل به لطف نو زد ان نازک اندامی درید پیرهن نیکوئی به بد نامی

2 دلم بشام سر زلف نست و میترسم که باز بشکنی این آبگینه شامی

3 یکی که میبرد آرام دل به شیوه چشم چه چشم دارم ازو شیوه دلارامی

4 به نکهت سر زلف تو باز دم زد عود عجب که سوخته و از سر نمی نهد خامی

1 زیر پا از زلف مشکین گه گهی میکن نگاه تا ببینی از تو مسکینان بسی بر خاک راه

2 شوق آن روی چو آتش گر گنه گیرند و جرم من سزای آتشم چون بیشتر دارم گناه

3 بر دو عارضی چون کشید آن طرفه خطها در دو روز کآن چنان نازک خطی نتوان کشیده در دو ماه

4 نا گرفت زلف او بوسیدنش خواهم ذقن تشنه ام من تشنه خواهم یی رسن رفتن به چاه

1 ای درد درون جان چه باشی ای سوز درون نهان چه باشی

2 ای خون دل از زمین چه جویی ای ناله بر آسمان چه باشی

3 ای اشک روان برون شو از چشم در خانه مردمان چه باشی

4 ای بی تو تنم ننی ز جان دور دور از من ناتوان چه باشی

1 ای ولوله عشق تو بره هر ر کویی رندان سر کوی تو مست از تو به بویی

2 پیش تو بسر آیم و زآن لب طلیم جام از خاکم اگر نیز بسازند سبویی

3 دل در خم چوگان سر زلف تو گوییست هر دل که جز این گفته بود بیهده گوئی

4 با روی نو از باد، بهشتم، هوس حور جائی که تو باشی که کند باد چو اونی

1 چه لطف است این که با من می‌نمایی لب نازک پرسش می‌گشایی

2 البته جانست و جانم می‌فزاید سبزی که بر لب می‌فزایی

3 خطت بر رخ نکوتر خوانده از مشک مگر خوانند خط در روشنایی

4 نه عاشق را بلا آمد ز هرسو چرا زین سر نبایی چون بلایی

1 ترا دیده هر بار دیدی چه بودی که هر بار دولت مرا رخ نمودی

2 چه بودی گر آن لب نمک میفشاندی وز آن سوز ریش دل ما فزودی

3 نسیم توأم گفت عود ارنه خام است چرا خویشتن را چنین مپستودی

4 چه رمزست گفتن عدم آن دهانرا که چون او ندیدیم عدیم الوجودی