غزلیات کمال خجندی

1 اگر او یاد من دلخسته کردی دل آه و ناله را آهسته کردی

2 نیامد بر سرم چون حیف میرفت که پای نازک از من خسته کردی

3 به محراب ار بدیدی زاهة آن روی دعای ابرویش پیوسته کردی

4 کجا پروانه با شمعی نشستی حذر گرز آتش ننشسته کردی

1 ای بوده با تو ما را خویشی و آشنائی با آشنای خویشت تا چند بی وفائی

2 دل میدهد گواهی کز ما دلت ملول است آری تو راست فرمان باری تو جان مائی

3 ما بنده ایم و عاجز تو حاکمی و سلطان گر لطف می نمائی اور جور می فزانی

4 گر عاقلی و مجنون بگذار عشق لیلی در عاشقی رها کن ناموس و پارسائی

1 آن شوخ دی براهی میرفت همچو شاهی در پیش و پس ز جانها با او روان سپاهی

2 میداد داد خوبی می کرد نیز بیداد از هر طرف برآمد فریاد داد خواهی

3 تا لاله داغ بر دله هم گل فتاده در گل این زد به جامه چاکی وآن بر زمین کلاهی

4 می کرد باز گیسو میشد از آن مشوش می کرد باره گونی در حال ما نگاهی

1 ای دهان تو قند و لب همه می قند پیش لب تو لیس بشی

2 تیر از آن قد نهاده سر بگریز بیشکر دور نیست ناله نی

3 راز ما فاش کرد خون سرشک تو کمان را چه می کنی در پی

4 سوختی جان ما به غمزه و زلف چند ریزیم خاک بر سر وی

1 تب چرا درد سر آورد به نازک‌بدنی که چو گل تاب نیاورد به جز پیرهنی

2 بر تن نازک او همچو عرق لرزانست هر کجا هست تر و تازه گلی در چمنی

3 شکرش دارد و بادام زیان پنداری چشم نگشاید از آن روی و نگوید سخنی

4 دیدن نبض اشارت به مسیحا کردند گفت حیف است چنان دست بدست چو منی

1 چشم شوخ و دل سنگین بر سیمین داری خال مشکین رخ رنگین لب شیرین داری

2 تو چه دانی ز من و حال من ای شمع چگل که چو من عاشق دل سوخته چندین داری

3 بی نیازی و نیازت بمن بیدله نیست پادشاهی و فراغ از من مسکین داری

4 گفتة رسم وفا دارم و آئین جفا آن نداری سر یک موی ولی این داری

1 ای از خط تو زنگ بر آئینه شاهی تو شاهی و پیش تو بتان جمله سپاهی

2 آن لب نه زلال است که خمریست بهشتی آن نقطه نه خال است که سریست آلهی

3 رویت به غلامی دلم خط به در آورد میداد بر آن خط دل من نیز گواهی

4 تو جان طلبی از من و من بوس چه پرسی هردم که چه خواهی تو ز ما هرچه تو خواهی

1 خرم آن دم که توأم مونس و همدم باشی من بغمهای تو دلتنگ و تو خرم باشی

2 گر کنی پرسشم اندیشه رنجوری نیست چه از آن درد نکونر که تو مرهم باشی

3 عجب آید همه کس را ز تو ای رشک پری که بدین لطف تو از طبنت آدم باشی

4 تا کسی بر من مفلسی ننهد تهمت گنج به از آن نیست که در صحبت ما کم باشی

1 دارم ز ابروان تو چشم عنایتی کر نازم اره کشی نکنندم حمایتی

2 چشم تو بیگه کش و من زنده همچنین از غمزه تو نیست جزاینم شکایتی

3 بیرون از آنکه بیتو نخواهم وجود خویش از بنده در وجود نیاید جنایتی

4 رویت که آیتیست ز رحمت بر ابروان زاهد چو دید خواند به محراب آیتی

1 برویت بنگرم ناگه نرنجی بسویت بگذرم ناگه نرنجی

2 از وصلم حاصلی چون نیست باری غم هجرت خورم ناگه نرنجی

3 جهانت بنده شد من نیز خود را ازینها بشمرم ناگه نرنجی

4 تو هرجا تیغ بر گیری من آنجا سری پیش آورم ناگه نرنجی