غزلیات کمال خجندی

1 بازم از طلعت خود دیده منور کردی مجلس من بسر زلف معطر کردی

2 بر سر کشته هجران گذری از سر مهر خیر مقدم قدم آوردی و در خور کردی

3 به مقابل نبود . با تو مگر دیدی روی که بر آئینه رخ خویش برابر کردی

4 ملک دلها غم روی تو به تاراج ببرد تا برو مملکت حسن مقرر کردی

1 دل من به داغ جفا سوختی مرا مانده دل را چرا سوختی

2 کرا سوخت عشقت که آنم نسوخت مرا سوختی هر کرا سوختی

3 بسی سوخت در وعده سوختن مرا انتظار تو تا سوختی

4 فتادی چو آتش به مأوای دل در آن خانه آیا چها سوختی

1 به مجلسی که بمستان ز لب شراب دهی دلم ز رشک بسوزی مرا کباب دهی

2 سؤال بوس چه سود از توام که معلوم است مرا ز جنبش آن لب که نی جواب دهی

3 شب فراق در آن آستان دو چشم مرا چه جای خواب اگر نیز جای خواب دهی

4 به حسرت قدش از گریه ام چمن شد غرق تو سرو را دگر ای باغبان چه آب دهی

1 هر لحظه غمزه‌ها به جفا نیز می‌کنی باز این چه فتنه‌هاست که انگیز می‌کنی

2 دل‌های ما نخست به تاراج می‌بری وآنگه اسپر زلف دلاویز می‌کنی

3 گر خون چکانی از دل عاشق کراست جنگ شاهی به قلب رفته و خونریز می‌کنی

4 در بحر دیده آب کجا ایستد ز حوش زینسان که آتش دل ما نیز می‌کنی

1 چه موجب است که هیچ التفات ما نکنی ترحمی به غریبان بینوا نکنی

2 به دشمنان مخالف بسر بری باری به دوستان وفادار جز جفا نکنی

3 چو کام ماندهی ز آن دهان بگو با ما که این مضایقه با دیگران چرا نکنی

4 نو پادشاه جهانی و ما گدا چه سبب که التفات به حال من گدا نکنی

1 با مسکنت و عجز و ضعیفی وفقیری دارم هوس لطف تو وای ار نپذیری

2 با من نظری کن ز سر لطف و بزرگی هر چند که در چشم نیایم ز حقیری

3 کامی ز لب لعل تو شاید که برآید با من چو میان خود اگر ننگ نگیری

4 سلطانی من چیست گدائی ز نو کردن آزادی من چیست به دام تو اسیری

1 خواهی که به هیچ غم نمیری تا دست دهد پیاله گیری

2 می نوش به شادی و شو از او آن دم که به دست غم اسیری

3 نی گفت به زیر لب همین است اگر اهل دلی نفس پذیری

4 در سرزمی ات چو تاج لعل است سلطانی و صاحب سریری

1 ای رخت آیت حسن و دهنت لطف خدای به حدیثی بگشای آن لب و لطفی بنمای

2 خانه تست دل و دیده ز باران سرشک اگر این خانه چکد آب در آن خانه در آی

3 شد ز نظارگیان خانه همسایه خراب به من با تو که فرمود که بر بام برآی

4 زاهد شهر بخشکیست ز چوبی کمتر که چو نعلین نمالیده بروی آن کف پای

1 تا کی ای مونس دلم بیموجی غمگین کنی گریه های تلخ منه بینی و لب شیرین کنی

2 چون هلاک جان خود خواهم بزاری و دعا ناشنیده آریو در زیر لب آمین کنی

3 گفته ای جانت به کام دل رسانم یا به لب آن نخواهی کرد هرگز دانم اما این کنی

4 از گل روی توأم رنگی جز این حاصل نشد کز سرشگ ارغوانی چهره ام رنگین کنی

1 گفتم ای سیم ذقن گفت کرا می گوئی گفتم ای عهد شکن گفت چها می گوئی

2 گفتم ای آنکه نداری سر یک موی وفا گفت معلوم شد اکنون که مرا می گویی

3 گفتم ای جان ز دل سخت نو فریاد مرا گفت با ما سخن سخت چرا می گویی

4 گفتم آن زلف پریشان تو با مشک خطاست تا چند پریشان و خطا می گویی