هرچه باداباد [۱۰۰-۷۴] در ترانه‌های خیام (صادق هدایت) خیام نیشابوری

1 گر من ز می مُغانه مستم، هستم، گر کافِر و گَبْر و بت‌پرستم، هستم،

2 هر طایفه‌ای به من گمانی دارد، من زانِ خودم، چُنان‌که هستم هستم.

1 می خوردن و شاد بودن آیین من است، فارغ بودن ز کفر و دین؛ دین من است؛

2 گفتم به عروسِ دَهْر: کابین تو چیست؟ گفتا: - دلِ خرّمِ تو کابینِ من است.

1 من بی می ناب زیستن نتوانم، بی باده، کشیدِ بارِ تن نتوانم،

2 من بندهٔ آن دَمَم که ساقی گوید: «یک جام دگر بگیر» و من نتوانم.

1 امشب می جامِ یک‌مَنی خواهم‌کرد، خود را به دو جامِ می غنی خواهم‌کرد؛

2 اول سه طلاقِ عقل و دین خواهم‌داد، پس دخترِ رَز را به زنی خواهم‌کرد.

1 * چون مُرده شوم، خاکِ مرا گُم سازید، احوالِ مرا عبرتِ مردم سازید؛

2 خاک تن من به باده آغشته کنید، وَز کالبدم خشتِ سَرِ خُم سازید.

1 * چون درگذرم به باده شویید مرا، تلقین ز شرابِ ناب گویید مرا،

2 خواهید به روز حَشْر یابید مرا؟ از خاکِ درِ میکده جویید مرا.

1 * چندان بخورم شراب، کاین بوی شراب آید ز تُراب، چون روم زیرِ تُراب،

2 گر بر سر خاک من رسد مَخموری، از بوی شراب من شود مست و خراب.

1 روزی که نهالِ عمر من کنده ‌شود، و اجزام ز یک‌دگر پراکنده شود؛

2 گر زان‌ که صراحیی کُنند از گِل من، حالی که ز باده پُر کنی زنده شود.

1 * در پای اجل چو من سرافکنده شوم، وز بیخ امید عمر بر کنده شوم،

2 زینهار، گِلَم به جز صراحی نکنید، باشد که ز بوی می دمی زنده شوم.

1 * یاران به موافقت چو دیدار کنید، باید که زِ دوست یاد بسیار کنید؛

2 چون بادهٔ خوشگوار نوشید به هم، نوبت چو به ما رسد نگونسار کنید.