شیخی به زنی فاحشه گفتا: مستی. از خیام ترانهی خیام (صادق هدایت) 13
1. شیخی به زنی فاحشه گفتا: مستی.
هر لحظه به دام دگری پابستی؛
* گویند که دوزخی بُوَد عاشق و مست، از خیام ترانهی خیام (صادق هدایت) 14
1. * گویند که دوزخی بُوَد عاشق و مست،
قولی است خلاف، دل در آن نتوان بست،
گویند: بهشت و حورعین خواهدبود، از خیام ترانهی خیام (صادق هدایت) 15
1. گویند: بهشت و حورعین خواهدبود،
و آنجا می ناب و اَنْگَبین خواهدبود؛
* گویند: بهشت و حور و کوثر باشد، از خیام ترانهی خیام (صادق هدایت) 16
1. * گویند: بهشت و حور و کوثر باشد،
جوی می و شیر و شهد و شکّر باشد؛
* گویند بهشتِ عَدْن با حور خوش است، از خیام ترانهی خیام (صادق هدایت) 17
1. * گویند بهشتِ عَدْن با حور خوش است،
من میگویم که: آب انگور خوش است
کس خُلْد و جَحیم را ندیدهاست ای دل، از خیام ترانهی خیام (صادق هدایت) 18
1. کس خُلْد و جَحیم را ندیدهاست ای دل،
گویی که از آن جهان رسیدهاست ای دل؟
* من هیچ ندانم که مرا آنکه سرشت، از خیام ترانهی خیام (صادق هدایت) 19
1. * من هیچ ندانم که مرا آنکه سرشت،
از اهل بهشت کرد، یا دوزخ زشت؛
چون نبست مقام ما درین دهر مُقیم، از خیام ترانهی خیام (صادق هدایت) 20
1. چون نبست مقام ما درین دهر مُقیم،
پس بی می و معشوق خطایی است عظیم.
چون آمدنم به من نَبُد روز نخست، از خیام ترانهی خیام (صادق هدایت) 21
1. چون آمدنم به من نَبُد روز نخست،
وین رفتنِ بیمراد عَزمی است درست،
چون عمر به سر رسد، چه بغداد چه بلخ، از خیام ترانهی خیام (صادق هدایت) 22
1. چون عمر به سر رسد، چه بغداد چه بلخ،
پیمانه چو پر شود، چه شیرین و چه تلخ؛
* جُز راهِ قَلَندرانِ میخانه مپوی، از خیام ترانهی خیام (صادق هدایت) 23
1. * جُز راهِ قَلَندرانِ میخانه مپوی،
جز باده و جز سِماع و جز یار مجوی؛
* ساقی غمِ من بلندآوازه شدهاست، از خیام ترانهی خیام (صادق هدایت) 24
1. * ساقی غمِ من بلندآوازه شدهاست،
سرمستیِ من برون ز اندازه شدهاست؛