دیوان اشعار کسایی مروزی

1 ای طبع سازوار ، چه کردم تو را ، چه بود با من همی نسازی و دایم همی ژکی

2 وایدون فرو کشی به خوشی این می حرام گویی که شیر مام ز مادر همی مکی

1 به شاهراه نیاز اندرون سفر مسگال که مرد کوفته گردد بدان ره اندر سخت

2 وگر خلاف کنی طمع را و هم بروی بدرّد ار به مَثَل آهنین بود هملخت

1 به خدایی که آفرین کرده ست زیرکان را به خویشتن داری

2 که نیرزد به نزد همت من ملک هر دو جهان به یک خواری

1 سرود گوی شد آن مرغک سرود سرای چو عاشقی که به معشوق خود دهد پیغام

2 همی چه گوید ؟ گوید که : عاشقا ، شبگیر بگیر دست دلارام و سوی باغ خرام

1 پیری مرا به زرگری افگند ، ای شگفت بی گاه دود ، زردم و همواره سُرف سُرف

2 زرگر فرو فشاند کُرف سیه به سیم من باز برفشانم سیم سره به کُرف