رباعیات در دیوان اشعار کلیم

1 شاه از حسب و نسب شه شاهانست یک یک اجداد او سکندر شانست

2 فرزندی او نام پدر کرده بلند چون ابر که روشناس از بارانست

1 دلخسته به پیش دادرس می آیم آزرده ز گلشن بقفس می آیم

2 چون ساغر می بهر زمان در سفرم پر می روم و تهی به پس می آیم

1 هم زلف پریشان تو بر گشته ز ما هم عشوه پنهان تو برگشته ز ما

2 می داد گهی داد اسیران نگهت او نیز چو مژگان تو برگشته زما

1 تا وزن شهنشاه ترازو کردست شه گنج گهر بدامن او کردست

2 گستاخ بپای شاه چون روی نهاد دارد دو سر این جرأت ازین رو کردست

1 با خویش همیشه ما در جنگ زدیم صد عقده بکار این دل تنگ زدیم

2 رفتیم و بیار سنگدل دل بستیم خود شیشه خود برده و بر سنگ زدیم

1 از کسب هنر خوشدلی از دستم رفت سرمایه ناقابلی از دستم رفت

2 طرفی که زسعی خویش بستم این بود کاسودگی کاهلی از دستم رفت

1 زنهار مگو که بنده گمراهم هر جا که روم بکویت افتد راهم

2 عالم همه آستانه درگه تست هر جا باشم ساکن این درگاهم

1 بلبل هوس گلبن باغم نکند پروانه هم آهنگ چراغم نکند

2 زین گونه که روزگار برگشته ز من گر آب شوم تشنه سراغم نکند

1 آتش چو گذر بدشت پر خار کند با سبزه تر لطف خود اظهار کند

2 یارب مپسند کآتش دوزخ تو با تردامن کمتر ازین کار کند